I

Dział: Manifesto

Numer rozdziału: 1

Gatunek: Thriller

                Bar Eldorado od zawsze przyciągał studentów z całego miasta. Przyciągał także wszystkich tych którzy szukali sporadycznej pracy, nie zawsze zresztą legalnej.

                Kiedy młody chłopak przekroczył próg baru, skrzywił się z mimowolnym niesmakiem. I po co ci ludzie tu siedzą, marnują tu sobie życie, ale w sumie może i nawet lepiej że tutaj, a nie się włóczą po mieście, plączą pod nogami, zawracają głowę... Zaraz, po co on tu przyszedł...?

                A tak, racja. Ruszył do lady baru. Ludzie kręcili się, podchodząc do niego, zamawiając piwo i odchodząc z pełnymi kuflami do stolików zajętych przez ich roześmianych przyjaciół.

                Chłopak przysiadł na wysokim stołku przy ladzie. Za nią kręciła się dwójka barmanów, ubranych w białe koszule, czarne kamizelki, czarne spodnie, z czarnymi muszkami. Dziewczyna, jak głupia biegająca tam i z powrotem całkowicie wyręczając kolegę, który praktycznie cały czas stał oparty o ścianę, czytając książkę, w ewentualności robiąc sobie przerwę na podrywanie co ładniejszych panienek przybijających do lady.

                Barmanka zagadnęła do chłopaka, równocześnie jedną ręką nalewając piwo, a drugą wydając resztę.

- Co podać?

                Chłopak spojrzał na nią kompletnie obojętnym wzrokiem. W międzyczasie udało jej się jeszcze pięć razy zmienić miejsce i zrobić piętnaście różnych rzeczy.

- Właściwie to szukam kogoś.

- Kogo? Znam tu wszystkich.

- Powiedziano mi, że mam szukać jakiejś Sherly.

                Dziewczyna prychnęła śmiechem. Przechodząc obok kolegi barmana szturchnęła go w ramię, bez jakiejkolwiek dziewczęcej delikatności. Spojrzał na nią spod uniesionych brwi, z szyderczym uśmieszkiem.

- Czego, smarkulo?

- Klient, panienko.

- Mów co chcesz, ja przynajmniej mam te narządy które powinienem mieć.

- Twoja matka musiała cię naprawdę nienawidzić skoro dała ci damskie imię.

- Twoja dała ci męskie.

                Dziewczyna wyszczerzyła się do niego.

- Przegrałeś. Moje imię wybrałam sobie sama.

Pokazała mu język i odwróciła się, kompletnie go ignorując i rzucając się w wir pracowniczych obowiązków. Sherly przez chwilę jeszcze podążał za nią wzrokiem, z ironicznym uśmieszkiem.
- Przemądrzały smark.

Z trzaskiem zamknął książkę i włożył ją we wnękę pod ladą. Jego ruchy były powolne, wypełnione lenistwem. Chwycił jakąś szklankę, zdjął z ramienia białą szmatkę i oparł się o blat tuż obok szukającego go chłopaka, polerując naczynie.
- A więc… pewnie szukasz pracy?

                Chłopak obrzucił go niechętnym spojrzeniem. Nadal nie mógł zrozumieć, w czym mógł mu pomóc jakiś byle pedał w stroju pingwina. No bo kim mógł być facet z damskim imieniem…?

- Powiedziano mi, że ktoś zdoła dać mi tu jakąś pracę. Nie żebym czegoś szczególnego oczekiwał…

                Sherly uśmiechnął się pod nosem i odłożył szklankę na blat. Spojrzał na chłopaka z rozbawieniem, niedbałym ruchem zarzucając sobie szmatkę na ramię . Sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej kartkę i długopis. Podał ją chłopakowi.

- Napisz mi tu jak mam cię przedstawiać, gdzie będę mógł cię ewentualnie znaleźć i numer telefonu pod którym cię znajdę.

                Chłopak spojrzał na niego spode łba i przyciągnął do siebie kartkę. Sherly dyplomatycznie odwrócił  się do godnej uwagi dziewczyny, która akurat podeszła do lady. Mimo wszystko jednak przyglądał mu się z zaciekawieniem. Nie udało mu się opanować śmiechu, kiedy chłopak po dłuższej chwili nadal nie postawił na kartce ani jednej litery.

 - Nie wiesz, jak masz na imię?

- Na pewno nie tak idiotycznie jak ty.

                Sherly roześmiał się, już nawet nie udając, że się powstrzymuje.

- Będą z ciebie ludzie, chłopie. - wyszczerzył zęby - Daj jakikolwiek pseudonim. Nikt nie da pracy bezimiennym świrom z ulicy.

                Po chwili sam chwycił długopis i napisał na kartce ‘Hrabia’. Przyjrzał się literom i uśmiechnął się do siebie. Spojrzał na nowo mianowanego Hrabi.

- Jestem w połowie Hrabi Draculi. Super gościu.

Hrabia patrzył na Sherla oszołomiony, wielkimi oczami. Sherly ponownie podsunął mu kartkę.
- Numer telefonu.

                Po chwili wahania Hrabia nakreślił na kartce dziewięć cyfr. Odłożył długopis na bok. Spojrzał na Sherla, nadal oszołomiony. Ten zagarnął kartkę i włożył ją do kieszeni na piersi.

- I zadzwonisz jak będziesz coś dla mnie miał do roboty?

                Sherly wyjął książkę spod lady.

- Jasne. Załatwianie taniej siły roboczej to zarobek też dla mnie.

                Oparł się o ścianę i otworzył książkę. Hrabia nadal na niego patrzył. W końcu jakby się otrząsnął. Odsunął się od lady.

- Nazywam się Chris Thorn. Chociaż pewnie i tak zapomnisz, bo co by cię to miało obchodzić.

                Odszedł od lady i wyszedł z baru, odprowadzany przenikliwym, zaintrygowanym spojrzeniem Sherlocka Vinca. 

~~*~~