Jak wytresować faceta

Dział: Maniakalny ignorant w poszukiwaniu przewoźnika.

Numer rozdziału: 8

Gatunek: Yaoi.

                    Kolejne dni mijały w błyskawicznym tempie. W zasadzie to tylko chciałem, żeby tak było. Każdy z nich ciągnął się nieubłaganie, przypominając mi jedynie o fakcie, że znów wróciłem do starego stylu bycia. Kompletny brak zainteresowania życiem towarzyskim, wymuszanie uśmiechu i maniakalne wgapianie się w sufit. Spooky nie przepadał za Ryanem, ale próbował go w jakikolwiek sposób obronić. Nie był typową blond przyjaciółką, która z góry uznałaby Cartera za nic niewartego kretyna.  Spooky mimo tej ich kiepskiej relacji usiłował mnie przekonać, że może źle coś odbierałem. W głębi duszy wiedziałem, iż robi to z troski o mnie. Cieszył się, gdy komuś udało się postawić mnie na nogi. Nie chciał, bym znów wylądował w wiecznym dołku psychicznym. 

                         Poniekąd wyglądałoby to na toksyczny związek. Przez tajemniczość Cartera chyba nigdy nie byłbym w stanie mu w pełni zaufać. Nie przekonałaby mnie zapewne także obrączka na palcu. Ten koleś był zupełnie nieprzewidywalny, spontaniczny. Jednego dnia byłem pewien, że będziemy razem do końca życia. Drugiego zaś wątpiłem, czy w ogóle kiedykolwiek będziemy w związku. Trzeciego uznawałem siebie samego za debila, bo na jakiej podstawie w ogóle stwierdziłem, że Carter się we mnie zakocha? A czwartego z kolei uświadamiałem sobie, iż ten człowiek kompletnie na mnie nie zasługuje. 

                         Matka widząc mój stan zaleciła mi zadzwonić do dziadka i porozmawiać z nim o tym. Początkowo machnąłem na tę propozycję ręką, jednak po dłuższym namyśle uznałem to za jedyne racjonalne wyjście. Dziadek po tylu latach z Carterem u boku musiał znać sztuczki na wytresowanie go. Niczego nie mogłem stracić, a wiele mogłem zyskać. 

                          Wizja tej rozmowy nieco mnie stresowała. Nie zwykłem rozmawiać z ludźmi o moich problemach miłosnych, tym bardziej, że dotychczas takowych nie posiadałem. Spooky nadrabiał za mnie, ale nie był w stanie niczego mi doradzić i nie dziwiło mnie to. Jedynym wyjściem była rozmowa z Carterem, lecz z tym człowiekiem nie dało się w normalny sposób o tym pogadać. Swobodnie zmieniał temat albo zaczynał mi cisnąć. Mimo wszystko...

— Cześć, mam problem — zacząłem niefortunnie rozmowę.

— Co z Ryanem? — zapytał dziadek, dobijając mnie jeszcze bardziej. Był medium czy co?

— Nie wiem, nic już nie wiem... — westchnąłem. Niestety lub stety, domyślił się, o co chodzi. 
— Wiesz, to odwieczny problem Bennetów. To coś, co nas pociąga i denerwuje. Ale często, zanim dobrze poznamy Cartera, źle odbieramy to, co do nas mówi — gadał. — Zaufaj mi, w którymś momencie będziesz pewien tego, co się wokół ciebie dzieje. 
— Nie potrafię sobie tego wyobrazić — odparłem cicho.
— Domyślam się, ale mówię ci z doświadczenia — odpowiedział. — W którymś momencie zauważysz, że jesteście razem, choć żaden z was nie powie na ten temat słowa. I nie bądź zazdrosny o jakieś stare siksy.
— Stare siksy? — zdziwiłem się. — Większy mam problem z niebieskowłosym jegomościem, z którym Carter kiedyś podobno sypiał. I ostatnio chyba znowu to zrobił. 
— Nie bądź taki pewien — zaśmiał się. — Carterowie mają talent do złego ubierania w słowa rzeczy nieoczywistych. 
— Dziadek, ale wiesz... — zacząłem nieśmiało. — Bo to nie jest zapisane w gwiazdach, że koniec końców będziemy razem, długo i szczęśliwie, wiesz, happy end i te sprawy...
— Jak to nie? — zapytał. 
                         Kiedy tylko zakończyliśmy rozmowę, na ekranie mojego telefonu pojawiła się informacja o nowej wiadomości. Zdziwiłem się, bo intuicja nie była w stanie podpowiedzieć mi, kto mógł się do mnie odezwać. Gdyby Spooky coś chciał, raczej by zadzwonił. Matka była piętro pode mną, a ojciec nie zawracał sobie głowy życiem prywatnym w czasie pracy. Już operator sieci z wyznaniem miłosnym był bardziej prawdopodobny.
                           A jednak. Starałem się nie brać takiej opcji pod uwagę, ale na moje szczęście lub nieszczęście, odezwał się pan Carter. Z pytaniem, czy umarłem, a jeśli tak, to czy może zabrać moje Playstation. I upomniał się dodatkowo o dychę, którą mu wiszę. Nie wiedziałem, czy mu odpisać, czy oddzwonić, czy w ogóle zareagować. Postanowiłem zejść na dół, było w końcu sobotnie popołudnie, co oznaczało tylko tyle, że na stole w jadalni czekają na mnie gofry z borówkami. Minimalnie polepszyło mi to nastrój. Mama powitała mnie z uśmiechem, kiedy tylko pojawiłem się na dole.
— Joe, nie możesz tak późno wstawać. Dochodzi dwunasta — zaczęła. — Musisz spać regularnie, poza tym zobacz, ile zdążyłbyś już zrobić od rana.
— Cześć, mamo — odpowiedziałem, nie reagując na to, co powiedziała do mnie po powitaniu.
— Źle ostatnio sypiasz? — zapytała, siadając naprzeciwko mnie z kubkiem herbaty w ręku. Nie przepadała za kawą. Mi również ją odradzała, choć i tak zawsze dostawałem ją do śniadania. 
— Trochę tak... — wyjąkałem, nadgryzając gofra. 
— Wiem, że synowie rzadko rozmawiają z matkami na takie tematy... — zaczęła nieśmiało. Zabawnie zarumieniły jej się policzki. — Ale jeśli potrzebowałbyś rady, postaram się zawsze ci pomóc. 
— Dzięki, mamo — powiedziałem. — W sumie czemu nie. W skrócie... Odnoszę wrażenie, że moja druga połówka... Niedoszła druga połówka... kogoś ma. 
— Na stałe? — zapytała, biorąc łyk herbaty.
— Chyba przelotnie — odparłem, wgapiając się w swój kubek. — Albo mam rywala, który też dopiero zaczyna zabawę.
— Więc powinieneś walczyć, zamiast od razu się wycofywać — powiedziała, marszcząc brwi. Chyba zszokował ją fakt, iż sam na to nie wpadłem. — Mimo tego, że... Mimo wszystko nadal jesteś mężczyzną. 
— Chyba masz rację, mamo — odpowiedziałem dość szorstko. Nie byłem do końca przekonany, ale w dalszym ciągu więcej mogłem zyskać niż stracić. — Może powinienem się do niego przejść. 
                            Rozmawialiśmy jeszcze chwilę, a po skończeniu śniadania pomogłem posprzątać po jedzeniu. Wziąłem szybki prysznic, ubrałem pierwsze lepszy ubrania, by nie sprawiać wrażenia, że postarałem się specjalnie dla Cartera, po czym wyszedłem na spotkanie z czającym się złem. Już chwilę później Ryan w całej swojej okazałości otworzył mi wrota prowadzące do jego diabelskiej groty.
— Dotarła do ciebie wiadomość? — zapytał.
— Ta, że czekasz aż oddam ci dychę? — zadałem pytanie.
— No — odparł sucho.
— To nie dotarła. 
                         Zaprosił mnie do środka. Ledwo przekroczyłem progi jego mieszkania, już zdążył przycisnąć mnie do ściany i zacząć molestować. Ku jego zdziwieniu automatycznie odwróciłem głowę, niewerbalnie sugerując, żeby wypierdalał. Nie pozwoliłem się pocałować. Odsunął się ode mnie nieco zszokowany. 
— Daj spokój, przyszedłem ci tylko oddać kasę — wymamrotałem, grzebiąc po kieszeniach. Mimo wszystko jego zachowanie trochę mnie onieśmielało. 
— A nie chcesz w naturze? — zapytał. 
— Carter, czy my się zamieniliśmy rolami? — zdziwiłem się.
— Gdyby tak było, padłbym na kolana i krzyczał błagalnie "przeleć mnie, bo nie chcę umrzeć jako prawiczek" — odparł.
— Kretyn — syknąłem. Cały plan zamiany ról diabli wzięli. 
— Stroisz jakieś fochy ostatnio? — zapytał, opierając się o ścianę.
— Nie, czemu? — spytałem głupio.
— Nie wiem, no, nie robisz mi już tej obleśnej galaretki korzennej na śniadanie. Tej, po której cały dzień siedzę w łazience, przytulając sedes — odpowiedział, krzyżując ręce na piersiach. 
— Znalazłem inny sposób na zamordowanie cię — powiedziałem cicho. Tak naprawdę nie miałem żadnego. 
— Pomyślałem, że mógłbyś być nekrofilem — rzekł, unosząc jedną brew. 
— Ryan, nie interesujesz mnie — wycedziłem przez zęby. — Przyjmij to do wiadomości.
— Serio? A teraz? — zapytał, pozbawiając się jednocześnie górnych części garderoby. Jebany kutasiarz. — Widzisz? Wzroku nie możesz oderwać. Powiesz mi w końcu, jaki masz ze sobą problem? Poza swoją twarzą, kiepskim charakterem i ogólną mentalnością...?
— Wszystko mi mówi, że jedziesz na kilka frontów, Ryan — powiedziałem, drapiąc się po głowie. Ciężko było mi być aż tak dosłownym. 
— To chyba nie był komplement, ale wmówię sobie, że mam niezłe branie — rzucił krótko. 
— Chociażby Wendy — kontynuowałem. — Sypiałeś z nim kiedyś tam, on nagle wraca, znajduję u ciebie jego ciuchy, po czym mówisz, że go wypierdoliłeś.
— No tak — odpowiedział, jak gdyby nigdy nic. — Co w tym złego?
— No generalnie jesteś singlem, więc możesz robić wszystko — mówiłem dalej. — Ale w momencie kiedy całujesz mnie na powitanie, a z tamtym urządzasz sobie coś takiego?
— A co miałem zrobić, jeśli nie wypierdolić go? — zapytał ze zdziwieniem. 
— Carter, czy ty słyszysz, co mówisz? — zadałem pytanie. Szczęka mi opadła, lecz po chwili przypomniałem sobie słowa dziadka, że może, jakimś cudem, źle rozumiem Ryana. — Czekaj... Opisz mi to krok po kroku. Jakkolwiek by to nie brzmiało. 
— Przyszedł Wendy, zaczął się rozbierać i do mnie dobierać, więc go wypierdoliłem — rzekł. 
— Jak wypierdoliłeś? — wypytywałem go, choć brzmieć to musiało co najmniej dziwnie.
— No normalnie, a jak można wypierdolić drugiego człowieka? — dziwił się.
— Ostro, szybko i do samego końca? — zapytałem.
— Przez drzwi? — spytał.
— Cholera, Ryan, ja rozumiem, że fetysze — mówiłem. — Ale... przez drzwi? 
— Owszem — odpowiedział. — Wypierdoliłem go przez drzwi. 
— Czekaj, co? — zdziwiłem się. Nagle zrozumiałem, o czym mówi. — Ale, że... nago go wyrzuciłeś?
— No tak — odparł, jakby mówił o najzwyczajniejszej rzeczy na świecie. 
— I on tak nago wyszedł? — nie dowierzałem.
— Ta, poszedł biegać po łące — odparł. — Wendy jest bardzo mocno związany z naturą. Kiedy był mały, rosiczka pożarła jego cały dorobek w postaci męskości i od tego czasu jest gejem. 
                         Czasem zastanawiałem się, co mimo wszystko tak bardzo kręci mnie w tym dziwnym kolesiu. 

________________________________________________

Drogi Erwinie, nie lubię pisać fanfików, ale zrobię dla Ciebie wyjątek. Napiszę shota z wybranym przez Ciebie pairingiem. Napisałeś, że poznałbyś mnie osobiście. Czy to już moment, w którym powinnam się zacząć o Ciebie obawiać? Tak czy siak z chęcią poznam, poznawanie ludzi przez własnego bloga to najlepsze, co może być.

Akai, sory, staram się często wrzucać, ale nie zawsze mam siły, czas, chęci i wenę. I dzięki, że jesteś ze mną tak długo, wielu ludzi, jak widać, się wypaliło. xs