Ścinać drzewa za pomocą śledzia

Dział: Maniakalne smakołyki. 

Numer rozdziału: 7

Gatunek: Yaoi. 

— Shane — wyjąkałem. 

               Mimo tego, co przed chwilą się stało, nie do końca udało mi się wytrzeźwieć. Nim zdążył odpalić silnik samochodu, złapałem go za ramię i odwzajemniłem pocałunek, chociaż ten mój nie był tak całkiem z litości. Odwzajemnił. Jednak wolałem nie pytać, dlaczego to robi. Pewnych rzeczy lepiej nie wiedzieć. Preferowałem wmawianie sobie różnych kłamstw, unikając prawdy właśnie w taki sposób. 

— Dlaczego nie kochasz Barbry? — spytałem, ledwo wypowiadając imię narzeczonej Cartera. 

— Dowiesz się wszystkiego w swoim czasie, Bennett — odparł i odepchnął mnie na moje siedzenie, po czym odpalił silnik. 

               Mimo nietrzeźwego stanu i tej cholernej pijackiej czkawki zdołałem odnaleźć w sobie jakąś część, która logicznie myślała. Owszem, Shane przyznał, że nie kocha Barbry. A ja znów poczułem się zagubiony. Szczęśliwy, bo moje szanse na zdobycie Cartera rosły. Smutny, bo ta miła dziewczyna w pełni zasługiwała na osobę, w której była zakochana. 

— Wiesz, Carter... — wymamrotałem. — Zawsze chciałem zostać drwalem.

— Lubisz rżnąć? — spytał. 

— Nie wiem, jestem prawiczkiem — odparłem cicho. 

               Shane spojrzał na mnie dziwnym wzrokiem, a jego mina wyrażała więcej niż tysiąc słów. Ogólnie nie powinienem był tego mówić, jednak nadal byłem pijany. 

— Daj spokój, masturbacja to też seks z osobą, którą się kocha... — dodałem szeptem. 

                Zaczynałem się czuć nieco lepiej, jednak zrobiłem się wyjątkowo senny. Efekty uboczne alkoholu... W mojej głowie przeplatały się ze sobą dziwne przemyślenia poprocentowe. Zadawałem sobie zbyt wiele nurtujących pytań, na które odpowiedzi nie znałem. Byłem naprawdę ciekaw, o co chodzi z Barbrą. Nie wiedziałem również, dlaczego Shane zrobił taki rozpiździel w pubie na widok tego, co robi ze mną Thomas. Nie byłem do końca pewien, czy Carter pocałował mnie z litości. Wszystko wskazywało na to, że poczuł do mnie chemię. Jednakże z drugiej strony obawiałem się myśleć w ten sposób. Co, jeśli nadszedłby dzień, w którym Shane, słysząc o moich domysłach, po prostu by mnie wyśmiał, a powód jego zachowań okazałby się zupełnie inny? Może nie kochał Barbry, bo była za ciasna? Może aferował się w pubie, ponieważ Thomas to jego były facet, który zostawił go nagle przed kilkoma laty i uciekł z pieniędzmi i jego matką? Może pocałował mnie, gdyż lubił być adorowany, a ja zacząłem się od niego odsuwać? Brzmiało logicznie. 

— Ścinałbym drzewa za pomocą śledzia... — powiedziałem, kiedy byliśmy na miejscu. — A może ja poudaję, że moje spodnie to Francja, a ty mnie najedziesz? Kiedyś były lepsze czasy, Shane. Bennetty pichciły się z Carterami i wszyscy byli szczęśliwi. Taka była kolej rzeczy. Co się stało, Shane? Powiem ci, co się stało. Nagle pewien Carter okazał się być zaręczony, zanim jeszcze poznał swoją prawdziwą drugą połówkę. I wiesz, kto jest temu winien?

— Ruscy? 

— Shane. Szukam poważnego związku — powiedziałem stanowczo. — Kogoś, kto zostanie ze mną przynajmniej do rana. Chcę, żebyś był matką moich dzieci. Jutro zabierzesz mnie na plażę, prawda?

— Po co? — spytał. — I tak wrócisz do domu.

— A co robimy teraz? — zapytałem. — Kino, kolacja czy kopulacja? 

               Był środek nocy. Samochód Shane'a stał zaparkowany w pobliżu mojego mieszkania. Gdybym nie pomylił numerów i gdyby przyjechał po mnie Monte, zapewne porozmawiałby ze mną o tym wszystkim, korzystając dodatkowo z mojego stanu. Człowiek pijany człowiekiem szczerym... Oznaczało to tylko tyle, że Carter na przyjaciela kompletnie się nie nadaje. A czy to nie na fundamencie przyjaźni powinno się budować związki? W przypadku Cartera fundamentem był seks. Przynajmniej na takiego człowieka wyglądał, chociaż zgwałcić mnie nie chciał nawet wtedy, gdy strasznie nalegałem. 

— Shane, nie znam odpowiedzi na tak wiele pytań... — wyjąkałem. 

— Nie martw się, ja też — odpowiedział, patrząc przed siebie. 

— Na jakie? Z chęcią się wypowiem — odparłem entuzjastycznie. Wiedziałem, że jeśli odpowiem na nurtujące go pytania, on poczuje się zobowiązany i odpowie na moje. 

— Nie wiem, czy jest życie po śmierci — powiedział. — Ani co jest poza wszechświatem. 

— Serio porównujesz pytanie typu "czemu nie kochasz Barbry" do czegoś takiego? — zapytałem z zażenowaniem. 

               Carter nie odpowiedział, jedynie cicho zachichotał, pozostawiając mnie, głupiego Bennetta, w totalnej nieświadomości i niepewności. Denerwował mnie fakt, że siedzieliśmy obok siebie, a nie naprzeciw. Lubiłem patrzeć mu w oczy, a okazja do tego nadarzała się wyjątkowo rzadko. W kuchni wgapialiśmy się tylko w swoje patelnie. Na imprezie u Maddie każdy patrzył w swój kieliszek. Teraz, siedząc w samochodzie, spoglądaliśmy przed siebie. Przez szybę samochodu w kompletną ciemność. 

— Idź już, Bennett — zaproponował Shane, choć na propozycję to nie brzmiało.

— Nie — odpowiedziałem bez zastanowienia. 

               Carter wyszedł z samochodu, obszedł go, otworzył drzwi z mojej strony, po czym z szerokim uśmiechem wyciągnął ku mnie dłoń.

— Chodź, kochanie, odprowadzę cię do domu — powiedział słodkim tonem. 

               Ucieszyłem się jak małe dziecko i poczułem falę miłości odbijającą się od twardych kamieni nerkowych. Chwyciłem jego rękę i krokiem pełnym dumy i potyczek szedłem u jego boku. Trzymałem dłoń totalnie swobodnie, on natomiast... ani za słabo, ani za mocno, idealnie, troskliwie i z pasją. Z nutką namiętności i krztą podniecenia. Byłem pewien, że ma na mnie ochotę. 

               Odprowadził mnie na samą górę, prosto pod drzwi mojego mieszkania. Może i lepiej, że poznał mój adres, może i gorzej. Domyślałem się, iż nie wejdzie do środka. Nie miałem pojęcia, dlaczego, ale wiedziałem to. Zacząłem przegrzebywać kieszenie w poszukiwaniu kluczy, podczas gdy Carter chyba mnie obserwował. Widziałem to kątem oka. Ale nie miałem pojęcia, na co czeka. W końcu mi powiedział. 

— Może się pożegnamy, co? — zapytał. 

               Zacząłem w myślach wypominać sobie ten obrzydliwy grzech, ten kompletny brak kultury. Gość uratował mi życie, w dodatku tyłek, a teraz marnował swój cenny czas, podczas gdy ja szukałem tych cholernych kluczy zamiast powiedzieć mu "dobranoc". Poczułem się jak największe najbardziej śmierdzące gówno należące do mojej matki. Otworzyłem drzwi i spojrzałem na niego.

— Jasne, dobr...

               Popchnął mnie do środka, zamknął za sobą drzwi i przylgnął do mnie całym ciałem. Nasze nosy delikatnie się stykały, chociaż usta nadal były daleko od siebie. Nie wiedziałem, dlaczego tak gwałtownie zareagował. Chciałem i jednocześnie się bałem łączyć fakty. Było zbyt wiele możliwości, chociaż coraz więcej wydarzeń przemawiało na moją korzyść. W moim sercu rozpalił się ogień. Nie wiedziałem, co bardziej parzy — moja klatka piersiowa, czy twarz, której dotykał swoją. Zmrużyłem oczy i czekałem na to, co zrobi. Pomyślałem, że może tym razem też przejmie inicjatywę, a ja nie będę musiał próbować się do niego dobierać. Czułem cholerny niedosyt i łudziłem się nadzieją, że mnie pocałuje, podczas gdy on zamknął oczy i zastygł w bezruchu. W tej chwili milczenia zauważyłem, iż obejmuje mnie w pasie. Co to miało znaczyć, panie Carter? 

               Niespodziewanie przekręciłem głowę w bok, uśmiechając się zadziornie. Shane otworzył oczy, a jego spojrzenie nadal było cholernie podniecone. Ponadto znajdowaliśmy się w moim mieszkaniu. Przełknąłem głośno ślinę. Carter położył mi dłoń na policzku i skierował moją twarz w swoją stronę. Pocałował mnie głęboko. Oddychałem ciężko i modliłem się w myślach, żeby ta sytuacja nie okazała się głupim snem. Naprawdę z całego serca pragnąłem, by to wszystko działo się naprawdę. I wtedy nagle...

— Nie, Shane, ja... — wyjąkałem, kiedy poczułem jego dłoń pod swoją koszulką.

               Nie sądziłem, że w takim momencie speniam. Dotychczas byłem przekonany, iż chcę się z nim przespać. A kiedy już miałem okazję... przerażenie i strach zdominowały podniecenie, choć zdominować to miał Carter mnie. Spojrzał na mnie z zaskoczeniem. 

— Boję się jak jasna kurwa... — powiedziałem cicho. 

— Daj spokój, Nathan, kurwy nigdy się nie boją — odparł. 

               Nie wiedziałem, czy manipuluje mną celowo, czy ma to we krwi, ale użył po raz pierwszy mojego imienia. Nogi miałem jak z waty. Znaliśmy się czwarty, w zasadzie piąty dzień. Ale czy to cokolwiek w naszym przypadku znaczyło? 

— Nie wiem, co robić... — wyjąkałem, chowając twarz w dłoniach. 

               Chciało mi się płakać. Chyba nawet uroniłem łzę, ale szybko ją wytarłem. Sytuacja, o której marzyłem, okazała się zdecydowanie mnie przerastać. 

— Zaufaj mi i chodź — zaproponował Shane, biorąc mnie za rękę i prowadząc do sypialni, której drzwi były otwarte. 

— Nie chcę... — wyjąkałem, opierając mu się. — Nie chcę, bo chodzi ci tylko o seks. 

— Na jakiej podstawie wnioskujesz, że mam zamiar cię przelecieć? — zapytał, poważniejąc nagle. 

— A co niby innego chcesz zrobić? — wkurzałem się. 

— Nie wiem, przypilnować cię, żebyś po pijaku nie wyskoczył z okna? — spytał z nieukrywaną ironią. — Albo, żebyś po pijaku nie dzwonił do tego zjeba z pubu? Skoro chcesz to pójdę. 

               Shane skinął ręką i opuścił moje mieszkanie, a ja zostałem sam. No i się wkurwiłem. Przeanalizowałem szybko sytuację, po czym wybiegłem za nim i znalazłem go na dole. Złapałem go za rękaw i zacząłem jęczeć, żeby został, ale już mu się odwidziało. 

— Shane — powiedziałem. 

— Jadę do domu — odparł. 

— N-nie o to chodzi — wymamrotałem. — Mam drzwi zatrzaskowe...

— Zostawiłeś klucze w środku? — zapytał.

— Tak, są w płaszczu... — wyjąkałem. — Dochodzi pierwsza w nocy, chyba nie dobiję się teraz do właścicieli... 

— Świetnie. Więc dzisiaj śpisz na dworze.