Dziękuję za bycie moim ojcem.

Dział: Stay strong.

Numer rozdziału: 8

Gatunek: Yaoi.

               Nie mogłem znieść tego stresu. Nie zależało mi już na niczym, w tym momencie nie obchodził mnie ani Sven, ani świetna noc w klubie, ani moje udane sesje, ani film pornograficzny, ani Hirose, ani moje spełnienie zawodowe. Siedziałem w garderobie, rozebrany do naga i słuchałem, jak mnie zapowiadają. Słyszałem oklaski i wiwaty. Czułem, że nadchodzi moment, w którym stanę w końcu twarzą w twarz ze słynnym Taichi Kamonem. I to najbardziej mnie przerażało. Nie miałem pojęcia, co powie, a tym bardziej, co zrobi. Uchodził za rozwydrzonego dzieciaka, któremu jedno w głowie. Bałem się, że mnie pobije, używając bondage'u jako alibi. Widzom by się podobało.

— ...zapraszamy go na scenę!

               Wstałem, a nogi miałem jak z waty. Kręciło mi się w głowie i obawiałem się, iż zemdleję. Trzy... Dwa... Jeden... Dobra, wchodzę.

               Publika nagle ucichła. Patrzyłem na poszczególne twarze, malowała się na nich fascynacja i ekscytacja. Byli tu ludzie z całego świata, najgorsze pedały i pedofile, jakie kiedykolwiek stąpały po ziemi. Trzymali dłonie w spodniach i szybko nimi potrząsali, a ja stałem jak słup i gapiłem się gdzieś hen daleko. I wtedy usłyszałem coś, co zagłuszyło moje bicie serca, a waliło tak, że mogłem z wątroby zrobić gitarę i stworzyć zespół hard-bopowy. To były kroki. Zbliżające się kroki Taichi'ego Kamona. W ostatniej chwili gwałtownie obróciłem się na pięcie i ujrzałem go w całej swojej okazałości. Czarne kosmyki opadające na twarz, nieskazitelna cera, wspaniałe ciało, wzrok skurwiela. Podszedł do mnie i przeszył mnie spojrzeniem na wylot.

— Jest coś, co chcesz mi powiedzieć? — zapytał niskim głosem.

               Zatapiałem się w jego oczach, zamiast szybko reagować. Mój rozsądek nakazywał mi go zmanipulować. Wydawało mi się, iż oczekuje przeprosin, a póki ich nie dostanie, będzie robił ze mną bardzo złe i bolesne rzeczy. Dlatego musiałem wpłynąć na przyszłość, by w jednej chwili nie stracić wszystkiego, co posiadłem.

— Tak — szepnąłem. — Zawsze chciałem cię zobaczyć.

               Uśmiech zszedł mu z twarzy. Prawdopodobnie nie spodziewał się takiego szacunku z mojej strony. Mogłem robić, co chciałem. Taichi nigdy nie słuchał swojego szefa i był naiwny, w to musiałem celować. Wiedziałem, że zmieni swoje podejście jeszcze tysiąc razy.

— Dlaczego? — zapytał cicho.

— Zawsze chciałem zobaczyć kogoś, kim od zawsze próbuję się stać — zacząłem kłamać.

— Co ty chrzanisz, przecież mnie nienawidzisz — syknął.

— To, co jest między naszymi firmami, nie musi działać też między nami osobiście — odparłem, uśmiechając się lekko. Słuchał uważnie wszystkiego, co mówiłem i widziałem wyraźnie, że zaczyna wpadać w moją pułapkę.

— To czego w takim razie chcesz? — zapytał z pełną powagą.

— Żebyś mnie wziął — odpowiedziałem niezwłocznie. — O tym marzę. Chcę cię poczuć tak dokładnie i na tak długo, jak to możliwe.

               Taichi spojrzał w dół, by upewnić się, czy mówię prawdę. Byłem na to przygotowany i spróbowałem się podniecić, dzięki czemu mój członek stanął. Po chwili jego również zaczął się unosić. Taichi nie był subtelnym człowiekiem. Wpakował mi swój język do ust i ścisnął moje pośladki paznokciami, mocno mnie do siebie przytulając. Na sali zapanował gwar. Spotkaliśmy się tam, by publika mogła ocenić, kto z nas jest lepszym modelem, a my zaczęliśmy ewidentnie pieprzyć się na oczach całego świata. Kamery wirowały w zawrotnym tempie, by uchwycić każdy istotny moment. Coraz więcej rąk lądowało w spodniach, a na widowni słychać było jęki. Oglądający nas mężczyźni zaczynali pieprzyć ze sobą nawzajem, jednocześnie podniecając się zawzięciem Kamona i strugami łez płynącymi z moich oczu. Głupio było mi się przed kimkolwiek przyznawać, że stosunek z Taichi'm był o niebo przyjemniejszy niż te ze Svenem. Doświadczenie zrobiło swoje.

               Tego wieczora do mieszkania wróciłem z Hirose. Był tak ucieszony, że bałem się o swoje życie. Wyglądał jak wariat z psychiatryka za kółkiem, najgorsza możliwa opcja. Próbował mnie przekonać na jakiś alkohol, jednak było mi niedobrze i chciałem się przespać. Był zażenowany moim podejściem, ale uległ i przełożył imprezę na następny dzień. Bez brania kąpieli położyłem się do łóżka, wysyłając do Svena sms'a z pytaniem, co robimy następnego dnia.

               Rano czułem się tak przyjemnie, jak nigdy dotąd. Wszystko poszło po mojej myśli, niepotrzebnie przejmowałem się głupotami. Heh, Taichi... Kto by pomyślał, że wyniknie z tego coś takiego.

               Spojrzałem na telefon. "Nie doręczono". Smsowałem tylko ze Svenem, więc nie musiałem się zastanawiać, która wiadomość nie dotarła. Kliknąłem w wykrzyknik, by wysłać ponownie, jednak ponownie wyskoczył mi ten sam komunikat. Pomyślałem, iż może wyłączył telefon lub cokolwiek i poszedłem wziąć gorącą kąpiel. Leżałem tak bite pół godziny, relaksując się i marnując czas, jak to miałem w zwyczaju. W którymś momencie usłyszałem otwierające się drzwi. "No w końcu" - pomyślałem i wylazłem z wanny, szybko owijając się w ręcznik.

— Co z twoim telefonem, piękny? — zapytałem, wychodząc z łazienki. — A, to pan. Przepraszam i dzień dobry, panie Hirose. Naprawdę chce pan pić już z samego rana?

— Nie do końca — odpowiedział z jakimś dziwnym smutkiem. Siedział przy stole z opuszczoną głową i splecionymi rękami. Usiadłem naprzeciw niego.

— A więc o co chodzi? — zapytałem.

— Rei, mógłbym cię o coś prosić? — spytał. — Przez najbliższy tydzień... Miesiąc... Rok, nie, najlepiej w ogóle nie wchodź nigdy, ale to przenigdy na żadne portale społecznościowe, w ogóle nie korzystaj z internetu i nie oglądaj TV, ukrywaj się i udawaj kogoś innego. Tutaj masz dokumenty, zmieniłem ci nazwisko, od dzisiaj nazywasz się Rei Seiki, tak poprzestawiane sylaby, żebyś łatwiej zapamiętał...

— Panie Hirose, co się stało? — zadałem pytanie. Bałem się odpowiedzi.

— Firma upadła — odparł.

               Wgapiałem się w niego jak w totalnego idiotę. Wyśmiałem go. Zacząłem gderać, że jego żarty są gorsze niż zwykle, ale on nadal siedział w tej skulonej pozycji i wlepiał wzrok w stół.

— C-czemu... Czemu po czymś takim? — zapytałem.

— Dla twojego dobra nie będę nic mówił — odpowiedział.

— Ale musi pan... Chociaż trochę. Nie mogę żyć w nieświadomości — powiedziałem.

— Rei... Byliśmy za mało podejrzliwi — odparł cicho.

— Czy powie mi pan w końcu, o co chodzi?! — uniosłem się.

— Wiedziałeś, że Sven był wcześniej menadżerem Taichi'ego Kamona i łączyła ich jakaś głębsza więź?

               Gapiłem się na niego bez końca. Nie mogłem zrozumieć. Nie potrafiłem zrozumieć i nie chciałem rozumieć. Ale Sven? Więc przez cały ten czas był z Taichim? Więc od początku wiedział, że nasza firma wyląduje na pierwszym miejscu po to, by po chwili mogli ją kompletnie zniszczyć? Więc z uśmiechem przyglądał się temu, jak cieszę się niczym debil z każdego osiągnięcia, które on zaplanował? Wszystko to wydawało się być tak odległe i nieprawdopodobne.

— Rei, dam ci wszystkie pieniądze, które u nas zarobiłeś, masz zapewnioną przyszłość — powiedział. — Opłaciło się, że dbałem o twoją edukację, wydałem krocie, byś uczył się prywatnie, ale teraz dzięki temu możesz iść do szkoły i uczyć się z rówieśnikami. Rei... Co masz zamiar teraz zrobić?

— Podziękować panu za wychowanie mnie i bycie moim ojcem — powiedziałem z uśmiechem, na co rozpłakał się momentalnie. — Dzięki panu moja droga tak czy siak będzie usłana różami. Mimo to zostawię przeszłość za sobą. Nie zapomnę o niej, wręcz przeciwnie, będę miał ją na uwadze. To dobre doświadczenie. Pozbędę się jednak materialnych wspomnień i zrobię to jeszcze dzisiaj. Za jakiś czas wyjadę do mniejszego miasta i tam ułożę sobie życie. Nie wiem, w jaki sposób. Niszczenie Svena mnie nie interesuje. W jednym momencie uświadomiłem sobie, jaką ścierą jest ten człowiek, byłbym idiotą, gdybym nadal coś do niego czuł. Proszę się nie martwić, panie Hirose. Zrobił pan o wiele więcej, niż powinien pan był zrobić.