Smród gnijącej dziczyzny.

Dział: Unexpected.

Numer rozdziału: 2

Gatunek: Yaoi. 

Uwaga! Po wielu zmaganiach (czyt. m. in. kłótniach z facetę śmiertelnie chorym chcącym iść do wojska w dodatku, wyrzuceniu przez starszych szanownych z domu, wzięciu się w garść po kilkunastu latach trwającej w sumie nadal przemocy psychicznej, etc etc) Liseł powraca! PYTANIE NA JAK DŁUGO

poza tym

jak jeszcze ktoś napisze mi, że "Unexpected" nie przebije "Maniakalnego", dostanie w ryj. 

nie zdajecie sobie sprawy z tego, jak nasrane mam we łbie. 

DO CZASU

________________________________________________

— Człowieku, czy ty jesteś jakiś popierdolony?! — wrzeszczał wniebogłosy. Pasażerowie byli nieco przerażeni, ale nie ruszali tyłków z miejsc. — Prawie zabiłeś ponad dwadzieścia osób! Kierunkowskaz, człowieku, kierunkowskaz, czy tak trudno...

— Włączenie kierunkowskazu ujawnia wszystkim twój zamiar wykonania manewru — odpowiedziałem flegmatycznie, zaciągając się papierosem. Pasażerowie z niewydolnością płuc składali skargi do sądu, ale kogo to obchodziło. — Prawdziwy kierowca nigdy tego nie zdradza.

— Co ty majaczysz, stary?! — darł się dalej, ale nie za bardzo słuchałem jego pogadanek. 

— Wie pan, zaparkowałem właśnie autobus na środku trawnika i to z powodu pańskiego widzimisię — powiedziałem. — Rozumiem, że to dobra alternatywa dla środowiska, bo żaden pies nie zasra mienia publicznego, ale trochę mi się spieszy. 

— Co to jest, kurwa, za logika?! — krzyknął z lekkim zażenowaniem w głosie. — W dodatku wywalasz pan tego peta przez okno!

— Wyrzucanie śmieci przez okno pojazdu urozmaica krajobraz oraz nadaje sens istnieniu służb porządkowych.

               Uśmiechnąłem się krzywo na pożegnanie i odjechałem, potrącając po drodze jakąś skrzynkę listową, kosz czy krokodyla. Odpaliłem kolejną fajkę i rozpakowałem drugie śniadanie, które miałem zamiar zjeść podczas jazdy. W międzyczasie zadzwonił telefon. 

— Kierowcy autobusów... — jęknąłem sam do siebie. — Jeżeli nie potrafisz prowadzić pojazdu, jednocześnie jedząc kanapkę z chlebem, odbierając telefon, odpalając papierosa, pijąc colę i zmieniając CD, nigdy nie zostaniesz sales representative. Kobiety muszą dodatkowo posiąść zdolność karmienia piersią podczas jazdy. 

               Kiedy upewniłem się, że dzwoni do mnie Shen, wyłączyłem dźwięk i wibracje, po czym cisnąłem telefonem pod siedzenie. Ten waginofob zapewne znowu chciał mnie wrobić w randkę w ciemno. Znaczy, "znowu"... Ostatnim razem mało brakowało, na szczęście jego plan nie był dopięty na ostatni guzik, a ja z tego skorzystałem. Ale jako że każdy uczy się na własnych błędach, tylko czekałem na moment, w którym koleś wyciągnie asa z rękawa i nie będzie już opcji ucieczki. Chociaż...? Może po prostu chciał pogadać? Powiedzieć, że pływa w Morzu Egejskim, że je kiełbasę i banany lub serek homogenizowany, że lubi czekoladowe rożki? Na co ja liczyłem... 

               Przez połowę trasy co moment zaglądałem w lusterko, nie mogąc się nadziwić typowym autobusowym babkom. Przekraczały prędkość światła, nie zdążyłem się jeszcze zatrzymać i otworzyć drzwi - one już siedziały. Albo borostwory w futrzanych płaszczach zajmujące jednocześnie dwa miejsca. A babcie ankieterki? Babcie przeprowadzające wywiad środowiskowy wśród pasażerów, by po chwili ustawić ich w odpowiednim szeregu do wyjścia? Postanowiłem nie patrzeć więcej w lusterka. Zajeżdżałem akurat na jeden z przystanków, na którym stał zakapturzony jegomość. Wsiadł, poprosił o bilet normalny i zajął miejsce... obok kierowcy. Spojrzałem na niego kątem oka. Poczułem smród gnijącej dziczyzny i już wiedziałem, z jakiego typu menelem będę miał do czynienia.

— Cześć Shen — odparłem bez emocji.

— Normalnie kazałbym ci mówić na mnie "Ciril", ale nie po to się zamaskowałem, żeby nagle fani się na mnie rzucili — wyszeptał.

— Jacy fani? — spytałem. 

— Pierdol się, stary — wycedził przez zęby. — Czemu nie odbierasz telefonu?

— Jest wyciszony — powiedziałem bez namysłu.

— Specjalnie go wyciszyłeś, żeby nie kłamać, gdy o to zapytam? — zadał pytanie.

— Tak — odpowiedziałem szczerze.

— Dzisiaj wieczorem masz randkę — rzucił z udawanym entuzjazmem.

— Doprawdy? — zdziwiłem się pozornie. — A czy moja wielka życiowa miłość pomyśli sobie coś złego, jeśli się nie zjawię?

— Pójdziesz tam, kurwa — syknął. — Jestem twoim przyjacielem i każę ci tam iść.

— To, że chcesz się ze mną przyjaźnić, nie znaczy od razu, że jesteś moim przyjacielem — powiedziałem powoli i zaciągnąłem się papierosem.

— Człowieku, ty potrzebujesz kobiety, co ty zrobisz bez kobiety w życiu, co? No co? — wkurzał się.

— Zostanę dobrą wróżką i będę biegać z siekierą po mieście — rzekłem.

— Zobaczysz, jeszcze spotkasz wielką miłość... — westchnął.

— Moją wielką miłością jestem ja sam — powiedziałem bez zastanowienia.

— Aha, żeby nie martwić się odrzuceniem, tak? — zapytał, próbując mnie zmanipulować.

— Nie, raz po raz się odrzucam, żeby było ciekawiej — odparłem.

— Tak czy siak powinieneś przefarbować włosy, nie pasują do garnituru — mówił dalej.

— Nie mam na sobie garnituru — odchrząknąłem.

— W takim razie załatw sobie garnitur. Garnitury są spoko.

               Przez kilka kolejnych godzin nagabywał mnie, żebym poszedł na umówioną przez niego randkę w ciemno. Prawdopodobnie chciał zamaskować swój chujowy humor, był naprawdę w złym stanie. Szczerze powiedziawszy w takim nastroju jeszcze go nie widziałem. Mimo to postanowiłem czekać, aż sam mi o tym opowie, nie byłem na tyle wścibski ani emocjonalny, by zaczynać ten temat.