W dupie to mam.

Dział: In the middle of nightmare.
Numer rozdziału: 8
Gatunek: Hentai.

NAJKRÓTSZY POST ŻYCIA, BO ZARAZ ZACZYNAM TRZYDNIOWĄ DRZEMKĘ, LEL

______________________________________________________

               ...Marshall? Dlaczego ja krzyczę? Dlaczego płaczę? Dlaczego cię biję? Przecież właśnie takie zakończenie naszej wspólnej historii sobie wymarzyłam. Czy to zwyczajny emocjonalny ekshibicjonizm? A może znowu czegoś mi brakuje?

               Problem tkwił zupełnie w czymś innym. Zwieńczenie naszej przygody było wspaniałym przeżyciem, jednak nadal pozostawało zwieńczeniem. Chyba o to chodzi w romansie, prawda? Emocje narastają stopniowo, prowadząc do punktu kulminacyjnego. A kiedy już do niego dochodzi... to koniec. Później nic już nie jest takie samo. 

               Z jednej strony pragnęłam wyjechać jak najdalej od Youthen, zabierając Marshalla ze sobą. Trzymać się z dala od Alice i nigdy więcej nie pokazywać się jej na oczy. Z drugiej jednak... Co, jeśli to niewypał? Co, jeżeli po tygodniu będę zmuszona powiedzieć mu, że emocje opadły do tego stopnia, iż kompletnie nic nie czuję? Nie wierzyłam w zwyczajne przywiązanie i przyzwyczajenie, które rzekomo były fundamentem stałej i długiej miłości. Nie tłumaczyło to niczego i nie przekonywało mnie. Ani trochę. Czy to oznaczało, że powinien walczyć o mnie i starać się każdego dnia na nowo, żebym nie miała czasu zapomnieć, czym jest prawdziwa namiętność? Niemożliwe. Każdy dałby w końcu spokój, znudzony swoją wieczną tułaczką. To syzyfowa praca. W rezultacie nigdy nie mógłby powiedzieć, że w pełni mnie zdobył. 

               Kiedy powiedział, iż tylko on ma prawo mnie dotknąć... Nie odczułam tego jako romantycznego wyznania. Racja, byłam manipulantką od zawsze. Myślałam tylko, w jaki sposób ktoś może mnie dotknąć tak, by Marshall to zauważył i zainteresował się tym. Życie w monotonii nie było dla mnie. Pragnęłam, by codziennie działo się coś nowego. Nie chciałam zmiany na lepsze. Chciałam zmiany na cokolwiek. 

— Kim dla ciebie jestem? — zapytał nagle.

               Poczułam odpychającą barierę. Zawsze bałam się okazywać swoje uczucia, dlatego często kłamałam, gdy ktoś mnie o nie pytał. Jednakże wiedziałam, że ta odpowiedź zdecydowanie zaważy na moim przyszłym losie. Gdybym teraz powiedziała coś nie tak... to byłby definitywny koniec tej relacji.

— Jesteś księciem z bajki, który uratował księżniczkę — zaczęłam — przy okazji mordując jej rodziców i rozrywając pochwę swoim rumakiem. 

               Jak zwykle nie miałam wyczucia. Mężczyzna spojrzał na mnie z lekką dezorientacją, po czym uśmiechnął się nerwowo. Czekałam z niecierpliwością na gadkę, że wolał mnie kulturalną i wychowaną. Jakże byłby zszokowany, gdyby wiedział, iż nigdy taka nie byłam. Ten człowiek... żył w kłamstwie. Jak wszyscy inni ludzie wówczas mnie otaczający. Mimo to nie miałam najmniejszego zamiaru dzielić się z nimi moim sekretem. A przynajmniej jeszcze nie teraz. 

— Jakieś inne pomysły? — spytał z uśmiechem.

— Jesteś rycerzem, który, wkładając miecz w pochwę, przypadkowo wepchnął go za głęboko — podsumowałam krótko. 

— Rany... — westchnął. — Widzę, że masz dzisiaj specjalną wenę... Może jednak?

— Jesteś szachistą, który miał dzisiaj dobre posunięcia? — upewniłam się. Złapał się za głowę. — Najłatwiej zwalić to wszystko na mnie...

— Claire, koniec, wystarczy — powiedział z lekkim szokiem. — Nie wolisz zapytać, kim ty jesteś dla mnie?

— Nauczycielką, która stawia pały?

               Tego dnia Marshall jakoś nie miał ochoty ze mną rozmawiać. Uznał mnie chyba za zbyt ordynarną dziewczynę. Nie rozumiałam tego do końca - dlaczego tylko mężczyznom przysługiwało prawo do prawienia zbereźnych żartów? 

W dupie to mam.