Prezent.

Dział: T.O.P x G-Dragon

Numer rozdziału: 3

Gatunek: Yaoi

- T-tak, masz rację... - odpowiedział, nerwowo drapiąc się po głowie i spuszczając wzrok. 

- O co chodzi? - zapytałem z powagą, lekko odsuwając od siebie Seungri'ego. Tamten jednak nie dawał za wygraną i lgnął do mnie coraz bardziej. Westchnąłem i postanowiłem to zignorować. Pozwoliłem mu się do mnie przytulić, po czym skierowałem wzrok na G-Dragona wpatrującego się w nas z nieukrywanym zdziwieniem. 

- Wiesz, w sumie to nic ważnego. - uśmiechnął się, podchodząc do ławki, na której siedzieliśmy. Na dłuższy moment utkwił wzrok w strugach przezroczystej wody wytryskujących z fontanny i kontynuował. - Niektóre sprawy po prostu z biegiem czasu nieco zmieniają swój obrót. 

- Skoro teraz traktujesz to jak błahostkę, tym bardziej możesz mi powiedzieć. - odparłem stanowczo. 

        Roześmiał się. Nie mam pojęcia, co było w tym zabawnego, ale... śmiał się. Rzucił mi krótkie spojrzenie, które z mojej perspektywy wyglądało jakby było pełne gniewu, nienawiści i chęci zemsty, pogłaskał mnie po głowie i odszedł. Wpatrywałem się w jego oddalającą się postać, póki nie zniknęła z horyzontu. Miałem wrażenie, że coś ukrywał. Jak coś, co jeszcze wczoraj było priorytetem, sprawą, która sprawiała, że uśmiech znikał mu z twarzy, mogła tak nagle i niespodziewanie zmienić się w nic nie znaczącą błahostkę? Westchnąłem głęboko i spojrzałem na wtulonego we mnie Seungri'ego. Zasnął. 

~~*~~

        Nazajutrz o bardzo wczesnym ranku obudził mnie brzęk talerzy i łoskot sztućców. "Co jest do cholery..." - pomyślałem, gwałtownie zrywając się z łóżka. Zacząłem po omacku szukać telefonu na szafce nocnej. Przetarłem oczy. "6:12...". Przeciągnąłem się leniwie, ziewnąłem i wyszedłem z pokoju, kierując się ku łazience. Po drodze coś jednak przyciągnęło moją uwagę. Zajrzałem nieśmiało do kuchni...

- Nie piecz tego w takiej temperaturze, pojebało cię?! - usłyszałem głośny wrzask G-Dragona. 

- Odsuń się, nie umiesz. - odpowiedział stanowczo Taeyang, triumfalnie stawiając nogę na piekarniku. - Ja ci pokażę, jak się robi le American Die!

- ...A nie pie? - zapytał zrezygnowany. - Teraz to ja się boję pytać, coś ty do ciasta wrzucił. 

- Azbest. - odparł krótko. 

- Kurwa... - G złapał się za głowę. - W twoim przypadku bym się nie zdziwił...

- Co wy wyprawiacie o tej godzinie? - zapytałem, wkraczając do pomieszczenia. G spojrzał na mnie wielkimi oczyma. 

- American Die pieczemy. - odpowiedział z pełną powagą Tae. - Chcesz nam pomóc?

- Nie. - odparłem. 

- Pójdę po konfitury do spiżarni. - rzekł G, po czym opuścił kuchnię. 

- Po chuj ci konfitury? - spytał nagle Taeyang, odwracając podniecony wzrok od szyby piekarnika. - Ej, ale my nie mamy spiżarni!

        "Unika mnie?" - pomyślałem. Spojrzałem na Tae wpatrującego się w piekące się ciacho. Postanowiłem zignorować zachowanie G-Dragona. Tak czy inaczej jego unikanie mnie nie mogło trwać długo, skoro mieszkaliśmy razem. 

- Skąd taki nagły pomysł pieczenia ciasta? - zapytałem z arogancją. - Naprawdę musicie mnie budzić tak wcześnie?

- Oj, sorry no. - odpowiedział. - G po prostu się uparł, że w tym roku chce mieć tort urodzinowy made by himself. 

        Wut?! Wzdrygnąłem się. Zapomniałem o jego urodzinach. Kurwa... Chyba przypomnienie w fonie mi się samo wyłączyło... Ja pierdolę...

- ...Ale że sam kompletnie nie potrafi piec - kontynuował - poprosił mnie. 

        I dlaczego akurat poprosił jego? Lol. Chwila, czemu tak pomyślałem, przecież Tae jest dobrym kucharzem... Nieważne. Rzuciłem się w popłochu do pokoju, rozsunąłem szafę, wyjąłem pierwsze lepsze ciuchy i postanowiłem jak najszybciej udać się po prezent dla G. 

        Będąc w jednej z galerii handlowych napadło mnie kilka szalonych fanek. Dałem im autografy, jednak musiały skorzystać z okazji i nie obeszło się bez rozmowy. 

- Top, co tu robisz tak wcześnie? - spytała jedna z nich. 

- Nie świętujesz tego dnia z G? - zapytała kolejna. Kurwa, nawet one pamiętały!

- Yep, przyszedłem właśnie po prezent. - odparłem krótko. 

- Awww, prezent dla G... - westchnęła.

- Dopiero teraz? Czyżbyś zapomniał? - zaśmiała się. 

- Ojej, mógłbyś mu coś od nas przekazać? - zapytała, wręczając mi ogromną czekoladę. 

- Nie ma sprawy. - uśmiechnąłem się. - Wybaczcie, ale muszę już iść. 

        Opuściłem towarzystwo i udałem się w głąb galerii. Nie miałem zielonego pojęcia, co powinienem mu kupić. Przebyłem kilka sklepów, jednak bez skutku. Zrezygnowany stanąłem na środku centrum. I wtedy spostrzegłem TO.

~~*~~