Jesteś produktem konsumpcji

Dział: Kiedy wschodzi Piekło

Numer rozdziału: 2

Gatunek: Yaoi.

                    Odnalazłem go o wiele szybciej, niż się spodziewałem. Zdawał się nieco być światowym chłopakiem, który żwawym krokiem przemierzał ulice miasta, witając się z każdym przechodniem. Zła sława? A może po prostu był włóczęgą i nie wracał na noc do domu, przez co stał się miejską legendą? Wybór jednej z tych opcji byłby prosty jak bułka z masłem, gdyby nie wiek człowieka, którego miałem sprowadzić na właściwą drogę. 

                    Wałęsał się z dziewuchą o ciemnych wiśniowych włosach. Rozmawiali tak donośnie, że echa ich głosów niosły się w dal. Ta bijąca od nich beztroska wywoływała u mnie dziwny niepokój. Robili, na co mieli ochotę, wprowadzali do środowiska kompletną anarchię, nie przejmowali się konsekwencjami. Nie mogłem uwierzyć, iż nastolatkowie obierają właśnie taki kierunek. W zasadzie ostrzegano mnie. Ale nigdy nie zaufasz w pełni słowu, dopóki na własne oczy nie ujrzysz namacalnego dowodu. 

                      Śledztwo doprowadziło mnie do jakiejś kompletnej meliny. Cuchnęło w niej stęchlizną i wilgocią, na nogach krzeseł widoczny był grzyb. O stokroć wolałbym pełną dymu tytoniowego knajpę, gdzie gładko ogoleni członkowie mafii w luźnych koszulach grają w pokera. Dwójka, za którą podążałem, zajęła miejsca przy stoliku i bez skrupułów wyciągnęła na blat bibułki do tytoniu. Jednak zważywszy na nasze obecne położenie, nie uwierzyłbym, gdyby negowali, że to trawa. Usiadłem na wysokim stołku przy barze. Barman obsługiwał akurat jakąś kobietę, która nijak się do tego towarzystwa nadawała, dlatego zapaliłem papierosa, zanim jeszcze mężczyzna mnie obsłużył. Przyglądałem się wówczas temu chłopakowi, w którego oczach zauważyłem błysk. Niestety wiedziałem, że wywołała go tylko adrenalina obwieszczająca wieczór z marihuaną. Ludzkie wynalazki i odkrycia były naprawdę wartościowe. Aczkolwiek niektóre z nich wynikały właśnie z tego, co miałem temu chłopcu przekazać. Nie miałem jednak jeszcze pomysłu na to, co zrobić z dziewczyną. Należałoby uczynić to samo, by nie ściągnęła go z powrotem na złą drogę, jeśli okazałoby się, że dysponuje potężną siłą perswazji. 

— Co podać? — spytał mężczyzna z kozią bródką.

— Whiskey, jakiekolwiek — odparłem, zaciągając się dymem.

                    Skierowałem akurat wzrok na tę kobietę i los chciał, by nasze spojrzenia się spotkały. Uśmiechnąłem się, a chwilę później już częstowałem ją papierosem i rozmawiałem o pogodzie. Nie był to tak zły temat, jak mogłoby się wydawać. Mógł stanowić niezły wstęp nawet do konwersacji o ekonomii, jeżeli rozmówcy mieli po kolei w głowie. 

— Mieszkam tu od dziecka, znam miasto lepiej niż własną kieszeń — mówiła, popijając gin z tonikiem. 

— Szukam akurat mieszkania, jesteś w stanie mi pomóc? Nie mam się gdzie podziać — odparłem, korzystając z okazji.

— Spadasz mi z nieba — ucieszyła się nagle, choć jej określenie nie do końca było trafne. — Wyobraź sobie, że właśnie zapijałam smutki z powodu braku pieniędzy.

— Czy to się aby nie mija z celem? — zapytałem ze śmiechem. 

— Wiesz, alkohol nie pomaga znaleźć odpowiedzi, masz rację — westchnęła. — Ale za to pozwala zapomnieć pytanie. W każdym razie mam w mieszkaniu wolny pokój. Upieczemy dwie pieczenie na jednym ogniu, Ty będziesz mieć dach nad głową, a ja będę miała za co żyć.

— Stoi — odparłem momentalnie.

— Wieczorem spiszemy umowę — poinformowała. Cud. 

— Znasz może tego chłopaka? — spytałem, pokazując jej wzrokiem, kogo mam na myśli.

— To Dan Walton — odparła. Znałem jego dane. 

— Nie sądzisz, że to okropne? Spójrz na nich — syknąłem z pogardą. Obawiałem się pytać wprost, mogłaby zacząć coś podejrzewać. 

— Myślę, że problemem wielu ludzi jest brak akceptacji naszych czasów — zaczęła. — Dziadkowie z pogardą patrzą na podejście do seksu dorosłych ludzi. Dorośli złoszczą się na pijących nastolatków. Nastolatkowie szydzą z przeklinających dzieci. Sporo tu też hipokryzji, ale nie do końca o to chodzi. Mówisz, że to okropne. A ja uważam, że każde czasy mają swoje atrybuty. Jeśli w średniowieczu ludzie bali się Boga, niech teraz na szczycie drabiny priorytetów stawiają seks i używki. Zupełnie mi to nie przeszkadza, każdy robi, co chce. Poza tym... Jak ci na imię? Przepraszam, nie wiem, czy się przedstawiałeś, mogło mi umknąć w rozmowie.

                         Jej podejście do sprawy nieco mnie zaskoczyło. Poglądy miała kompletnie kontrastujące z moimi, jednak było w nich sporo logiki. Gdyby chodziło o potwierdzone naukowo fakty, o wiele łatwiej byłoby dojść do tego, kto ma rację. Jednak tutaj była o mowa o myślach. O poglądach. Tutaj rację miał każdy i nikt. 

— Lucian Stanley — odparłem z uśmiechem. 

                    Kobieta przedstawiła mi się jako Lisa Peterson. Dała mi namiary na swoje mieszkanie i wielokrotnie pytała, czy na pewno dam sobie radę i trafię. Musiała bowiem wyjść, gdyż miała coś do załatwienia. W środku naszej rozmowy zadzwonił jej telefon. Kiedy tylko go odłożyła, wypiła naraz resztkę ginu, niedbale zarzuciła płaszcz i, zadając mi miliony pytań, pożegnała uśmiechem i wybiegła. Miła kobieta. Miałem teraz szansę, by nawiązać kontakt z chłopakiem. Bez namysłu wstałem, podszedłem do ich stolika i jak gdyby nigdy nic zająłem miejsce obok nich. Spojrzeli na mnie nieco zszokowani, a potem nawiązali dziwny kontakt wzrokowy.

— Co byście powiedziały, dzieciaki, gdybym teraz wyjął odznakę? — zapytałem z lekką ironią w głosie. W zasadzie ta ironia wypływała wręcz z mojego pytania, ale nie było to zamierzone. Whiskey, które podał mi barman, było tanie i dziwnie kwaśne. Wziąłem zbyt duży łyk i wykrzywiłem twarz, na czym ucierpiała intonacja mojego głosu. 

— Nienawidzimy psów — odezwała się dziewczyna, cicho chichocząc. — Nasłalibyśmy na ciebie swój gang. Rozwaliliby cię. 

— Dlaczego nie lubisz stróży prawa, dziewczyno? — kontynuowałem wywiad środowiskowy.

— Nie pozwalają nam na to, czego pragniemy — odpowiedziała. — Zrobiłabym wszystko, by zniknęli. 

— Nawet, gdyby ktoś napadał na twoją matkę, a policja pobiegłaby ją ratować? — zapytałem.

— Nie zrobiłaby tego — syknęła.

— Oczywiście, że tak, takie są ich obowiązki — mówiłem z przekonaniem.

— Wolą zgarniać za picie w miejscach publicznych — wycedziła przez zęby. — Kiedy sytuacja wymaga ich interwencji, zwyczajnie peniają. 

— Nie wiem, ilu jest obecnie ludzi na tym świecie — zacząłem — ale zapewne wyjątkowo dużo. Naprawdę sądzisz, że można podać jedną cechę, która łączy każdego z nich?

— O co ci chodzi? — spytała z lekką irytacją.

— Dlaczego jesteś tak święcie przekonana, że każdy z nich jest taki sam? — zapytałem. — Ilu z nich znasz bliżej? 

                    Dziewczyna zamilkła i przegryzła wargę, a na jej twarzy malowała się wściekłość. Mimo wszystko podziwiałem jej opanowanie, początkowo zakładałem, że zacznie na mnie krzyczeć i rzuci się z pięściami. Jednak zachowywała podstawowe zasady kultury. 

— Spokojnie, Sarah — odezwał się chłopak, uśmiechając się szeroko i łapiąc ją za rękę. To przynajmniej uzmysłowiło mi, jakie relacje są między nimi.

— A ty co o tym sądzisz? — spytałem, kierując tym razem pytanie do niego. 

— Nie chcę się wypowiadać, bo może pan być od nich — odpowiedział. Nie do końca zrozumiałem jego intencje. 

— Co z tego? Myślisz, że cię zabiję, jeśli powiesz coś nie tak? — zadałem pytanie.

— Trochę — powiedział cicho. 

— Nie masz powodów do obaw — westchnąłem z lekkim zażenowaniem. — Nic ci nie zrobię. Poza tym nie jestem policjantem. 

— Nie lubię policjantów — powiedział.

— Doprawdy? To powiedz, co lubisz — zaproponowałem.

— Lubię... Amerykę — rzekł z nieukrywaną fascynacją. — Chciałbym tam w przyszłości wyjechać. 

— Podoba ci się to? Źródło komercji i masowej manipulacji za pomocą mediów? Naprawdę podoba ci się bycie produktem konsumpcji? — pytałem. 

                      Chłopak sprawiał wrażenie wyjątkowo grzecznego. Po mojej ostatniej kwestii wytrzeszczył oczy i zaczął wpatrywać się we mnie, jak gdyby chciał przejrzeć mnie na wylot. 

— Co cię tak zszokowało, chłopcze? — spytałem.

— Ja... nie wiem, o czym mówisz — wyjąkał.

— Gdybyś wiedział, o czym mówię, poznałbyś drogę do prawdziwej wolności — zaśmiałem się cicho. — Ale i tak prawdopodobnie nie wiedziałbyś, jak ją przejść. 

— Powiedz mi — prosił. — Chociaż trochę. Czy Ameryka jest zła?

— Nie ma takich pojęć jak skrajne dobro i zło. To tak jak gdybym powiedział, że nie ma nic pomiędzy zerem a jedynką. A przecież jest tam nieskończenie wiele innych liczb — odparłem. — Ameryka siedzi w tym bagnie już od dawna. Nie wiem, czy zauważyłeś, ale to właśnie stamtąd napływają moda i ogólnie trendy. Nie mówię tylko o ubraniach. Mam też na myśli zachowania i poglądy. Narodem głupim łatwiej się rządzi. Dlatego ich celem jest ogłupienie. Pieniądz rządzi światem. Zmanipulować dają się czasem nawet instytucje religijne, których ideą było szerzenie miłości. Wszystko zatraca swoje prawdziwe priorytety. Wszyscy kochają Amerykę mimo tego, co z nami robi. 

— Czy to wpływa na politykę? — zapytał.

— To działa w dwie strony — odpowiedziałem. — Jeśli przyleciałby do nas Rosjanin, szydzilibyśmy z niego przez sytuację z Ukrainą. Jeżeli z kolei odwiedziłby nas Amerykanin, poszlibyśmy zrobić sobie z nim sesję zdjęciową, mając głęboko gdzieś to, w ilu krajach Ameryka toczy aktualnie wojny. Innym przykładem może być zamach na World Trade Center. Przyjrzałeś się kiedyś temu wybuchowi? Samolot uderza w wieżę, a wieża wali się... w dół. Wszystko dlatego, że ładunki podłożone są w piwnicy i na parterze budynku. W tym samym czasie ówczesny prezydent, George Bush, prowadzi prezentację w szkole, pokazuje małym dzieciom obrazki, a one mówią, co na nich widzą. I wiesz, na jakie wskazuje? Na samolot. Na budynek. Na wypadek. Na wybuch. 

                    Obydwoje patrzyli na mnie, otwierając lekko usta ze zdziwienia. Widziałem, że to ich zabolało. Nie wiedzieli, co powiedzieć, dlatego milczeli, czekając na więcej. 

— Może to teoria spiskowa, ale krążą plotki, że rząd ma swego rodzaju umowę z kimś, kto jest wyżej — mówiłem dalej. — Nie mam pojęcia, kim on może być. Ale nie neguję takiej opcji. 

                    Tego chłodnego wieczora pałętałem się po ulicach, szukając domu Lisy. W rezultacie wypiłem trochę za dużo, choć ten alkohol smakował jak trzydniowe fekalia. Koniec końców Dan i Sarah przedstawili mi się. Chłopak wziął ode mnie numer, bo był głodny wiedzy. Coś go zaciekawiło. Sarah nie popierała tego pomysłu. Miałem jednak nadzieję, że nazajutrz się spotkamy. Miałem co prawda pół roku, ale chciałem jak najszybciej wrócić do domu.