Tylko uścisk dłoni.

Dział: Maniakalna obsesja.

Numer rozdziału: 8

Gatunek: Yaoi. 

               Najobrzydliwszą cechą miłości jest to, że nie potrafisz myśleć o niczym innym. Zero skupienia, zero koncentracji, zero motywacji - leżysz jak wrak na tyłku i myślisz, jak to zajebiście będzie zbudować wspólny dom, związać się na stałe, narobić się dzieci... ewentualnie bez tych dzieci, kupić pierwszy samochód, gotować codziennie razem obiady i tak dalej. Medycyna totalnie szła się jebać.

               Przez pierwszy tydzień od mojego powrotu z Berlina, widywałem się z Rinnem codziennie. Ani razu nie wykazał krzty podniecenia ani namiętności. Nie reagował nawet wtedy, kiedy się przy nim rozbierałem. No i uciekał za każdym razem, kiedy próbowałem go zgwałcić. Posunąłem się krok do przodu dopiero wtedy, kiedy pod nieobecność jego starszych wkradłem mu się w nocy do mieszkania i wpadłem do wanny, w której wówczas brał kąpiel. Powiedział wtedy coś na kształt "Jest coraz trudniej, Adrien. Trafiłeś w mój słaby punkt, zawsze marzyłem, żeby wykąpać się z osobą, którą szczerze kocham. Naprawdę żałuję, że nie mogę cię teraz dotknąć". Zaśmiał się wtedy i dodał, iż ubolewa z powodu braku możliwości umycia mi pleców. W rzeczywistości nawet mnie zrobiło się wtedy przykro. Wiedziałem również, że Rinn nie przerwie zakładu, dlatego nie próbowałem go nawet o to błagać. Czułem, iż nie postąpiłem właściwie zgadzając się na tę propozycję. Mimo to uzyskał to, czego chciał - moje zaufanie do niego faktycznie wzrastało. Tak czy inaczej czułem się tragicznie, kiedy usiłowałem się do niego przytulić, a on stał jak wryty. Całowałem go, lecz on nie pogłębiał moich pocałunków. Chwytałem go za rękę, ale nie czułem jego uścisku. Zaczęła doskwierać mi samotność. Potrzebowałem miłości fizycznej, jednak nie miałem ochoty na seks. Pragnąłem zwyczajnie poczuć jego dłoń na swojej. Nic więcej.

               Drugi tydzień wyglądał identycznie. Z dnia na dzień chodziłem w coraz gorszym nastroju, przeszkadzał mi dystans, który się między nami utworzył. Widzieliśmy się tylko we wtorek i środę, gdyż Rinn zawalony był obowiązkami związanymi z uczelnią. Spędzałem całe dnie przed telewizorem, nie mając najmniejszych chęci do nauki, do wyjścia na imprezę czy nawet do ruszenia tyłka z fotela. Co wieczór do niego dzwoniłem, jednak nie zawsze udało mu się odebrać. Zdarzało się, że czekałem do czwartej nad ranem na telefon od niego. Nigdy nie oddzwaniał.

                Trzeci tydzień zmienił się diametralnie. Nie miałem żadnego kontaktu z Carterem. Przestałem jeść - żywiłem się tylko i wyłącznie nikotyną. Wypalałem trzy paczki dziennie. Dopiero w okolicach weekendu zaczęło mi być słabo i wmuszałem w siebie jedzenie, które i tak prędzej czy później zwracałem. Miałem serdecznie dość jego zachowania, dlatego w niedzielny wieczór udałem się do jego posesji. Otworzył mi jego ojciec. Początkowo był zdziwiony, iż po poprzednich akcjach nadal zabiegam o jego względy, jednak po chwili zaśmiał się i jak zwykle zaznaczył moje podobieństwo do ojca. Powiedział mi wtedy, że Rinn jest ostatnimi czasy bardziej zabiegany niż zwykle. Obecnie znajdował się na jakichś warsztatach nad pobliskim jeziorem. Pognałem tam czym prędzej.

Jednak to, co tam zobaczyłem, zupełnie mnie złamało.

               Pozował akurat do zdjęcia ze znajomymi. Tuż obok niego stała niewysoka blondynka o śmiejących się oczach. Położył jej rękę na ramieniu i uśmiechnął się szeroko do aparatu. Nie było w tym nic złego, jednak... poczułem się tragicznie. Poczułem się tragicznie widząc, jak dotyka kogoś innego. Poczułem się zaniedbywany. Dlatego, kiedy tylko odsunął się od towarzystwa, podbiegłem do niego i pod wpływem emocji... zamachnąłem się mocno i z całej siły uderzyłem go w twarz. Już po chwili tamował silny krwotok z nosa.

— Rinn, dlaczego, kurwa, dałeś się uderzyć? — krzyknąłem, zakrywając twarz.

— A co niby miałem zrobić? — powiedział z zatroskanym uśmiechem. — Przecież nie mogłem zahamować twoich dłoni.

               Stanąłem jak wryty. Zaryzykował uraz twarzy tylko ze względu na głupi nic nie znaczący zakład. Dopiero wtedy uświadomiłem sobie, jak bardzo musi być we mnie zakochany. Pierdolony kretyn. Tą sytuacją doprowadził mnie do stanu, którego wolałbym naprawdę nie pamiętać.

— Rinn, proszę cię — szlochałem, nie mogąc zapanować nad ilością wypłakiwanych łez. — Proszę... złap mnie za rękę.

               Nigdy nie zapomnę zdziwienia, jakie malowało się wtedy na jego twarzy. Było mu źle. Czułem, że było mu równie źle, co mnie. W dodatku kazałem złamać mu obietnicę, którą mi złożył.

— Proszę, zrób to tylko raz, poza zakładem — płakałem głośno. — Tylko jeden raz, ja naprawdę tego potrzebuję.

               Wykonał moje polecenie bez najmniejszych skrupułów. Na pewno zdawał sobie sprawę z tego, że mogę zwyczajnie nim manipulować, by pozbyć się go ze swojego życia. Mimo to, widząc mój obecny stan, pragnął zrobić wszystko, żebym przestał płakać. Jeden uścisk dłoni zaspokoił mój głód do końca życia. Tego uczucia nie dało się porównać z francuskim pocałunkiem, wyznaniem miłości, czy nawet seksem. Czułem, jak jego miłość przepływa przez moje ciało i broni przed wszelkimi niebezpieczeństwami. Spojrzałem na niego zmęczonym wzrokiem i uśmiechnąłem się przez łzy. Wtedy gwałtownie poluzował uścisk, po czym puścił moją dłoń i odszedł.