Wsadź mi go (przez kraty) po same jaja.

Dział: Maniakalny doktor w poszukiwaniu trawy. 

Numer rozdziału: 2

Gatunek: Yaoi

- Ej, Alex, przeleć mnie.

        Nie zareagował. Nie rzucił nawet krótkiego spojrzenia, nie wyzwał od idioty, tylko, z lekko sarkastycznym uśmieszkiem, oblizał wargi, po czym wrócił do tematu.

- Powiedz... co takiego może być przyczyną uzależnienia od marihuany?

- Chęć izolacji od otaczających mnie kretynów, tak sądzę. - odpowiedziałem stanowczo.

- Chyba powinienem zdiagnozować ci dokładnie to samo, co stwierdzono mnie przed kilka laty. - westchnął.

- Spaczeni psychicznie ludzie mogą wykonywać taki zawód, co ty? - zapytałem, zupełnie nie zważając na to, że nie przeszliśmy jeszcze na "ty".

- A znasz taki zawód, którego nie wykonują ludzie spaczeni psychicznie?

        Po raz kolejny wgniótł mnie w ziemię. Kręcił mnie jego cynizm, naprawdę miałem ochotę na ostry seks z jego udziałem. Wyobrażałem sobie, jak wplata palce w kosmyki moich włosów, składa na moich obojczykach gorące pocałunki, które sprawiają, że płonę, po czym ostrożnie zagłębia się w moim wnętrzu, po to, by niespodziewanie...

- Wizyta dobiega końca. Dam ci skierowanie na terapię grupową na przyszły tydzień. - odparł monotonnie.

- NIE! - krzyknąłem, podrywając się do pozycji stojącej. Zaskoczyło go to, spojrzał bowiem na mnie z lekkim przerażeniem w oczach i patrzył, jakby oczekując jakichś wyjaśnień, czegokolwiek, co mogłoby usprawiedliwić moje zachowanie. Ja jednak stałem jak wryty i przyglądałem się jego śmiejącym oczom.

        Co mnie, kurwa, skłoniło do czegoś takiego? Odrzucałem najbardziej atrakcyjne dziewczyny, gadałem, że serce to tylko kawał mięcha, a teraz... Teraz kurczowo zastanawiałem się, co zrobić, żeby natychmiastowo zaczął się ze mną pieprzyć. Może to jakiś cudzoziemiec, ukryty murzyn z czystego murzyńskiego plemienia, znający techniki omamiania ludzi i robienia z nich zabawek erotycznych?!

- Psychoterapeuta ma pomagać, zdaje się, a nie doprowadzać do rozterek... - szepnąłem cicho, rozpłaszczając ryj na blacie biurka.

- Tak, tak, bo ja mam wpływ na zachowanie każdej patologicznej rodziny wychowującej dzieci. - syknął ironicznie.

- Sugerujesz, że psychoterapeuci są gówno warci? - spytałem, podnosząc się na tyle, by móc rzucić mu niedowierzające spojrzenie.

- Jak na to wpadłeś? - uśmiechnął się sarkastycznie.

- Co byś zrobił, gdybym cię teraz pocałował? - rzuciłem niespodziewanie, próbując mimowolnie zmusić go do okazania jakichkolwiek emocji. On jednak ani drgnął. Byłem przewidywalny? - Co byś zrobił...?

        Szatyn podniósł się z miejsca, które dotąd zajmował, obszedł biurko wokół, po czym okrakiem zasiadł mi na kolanach, by spotkać się ze mną face-to-face.

        Uniósł lekko mój podbródek i powolnym, monotonnym ruchem wsunął język między moje wargi. Zrobiło mi się błogo i przyjemnie, mimo że to był ledwo co nieśmiały pocałunek. Podniecony wygiąłem się lekko w tył, obejmując jego kark dłońmi w razie, gdyby chciał uciec. Starałem się ofiarować mu tyle przyjemności, by nie chciał przestawać. Pragnąłem jego bliskości tak bardzo... tak bardzo, że...

- Jak na to wpadłeś?

        Ocknąłem się ze skrytych marzeń i rzuciłem mu głupie spojrzenie. Nadal siedział na swoim miejscu, podpierał podbródek na dłoni i zabijał mnie swoim paraliżującym spojrzeniem.

- Mógłbym o coś zapytać? - spytałem z nadzieją, że odpowiedź będzie twierdząca. Nie wiedziałem jeszcze do końca, jak ubiorę to w słowa, żeby tym razem wpadł w moją pułapkę bez wyjścia, jednak byłem pewny siebie i wiedziałem, że posiadam wysokie skille improwizacji.

- Chcesz zapytać o to, czy będę się z tobą pieprzył?

        Odpadłem. Kurwa, co za gnój... Czy on ma zamiar zaginać mnie przy każdej możliwej okazji? Nie może po prostu zdjąć spodni i wyjebać mnie na wylot? Postanowiłem grać w jego grę. Lepiej - stwierdziłem, że dobiję go jego własną bronią.

- No nie, przejrzałeś mnie. - odparłem, uśmiechając się zalotnie. - I co mi w takim wypadku odpowiesz?

        Czułem, że przechodzę nieznane mi granice. Mimo to te tereny były zbyt kuszące, by nie spróbować ich podbić.

- Zapewne zostawię ci adres mieszkania i poczekam, aż do mnie przybiegniesz, by w rezultacie godnie cię wykorzystać.

        W tym momencie spadł na mnie deszcz. W zasadzie spadł tylko na spodnie. W sumie okolice krocza. Spadł sobie ten deszcz. W górę.

- Wykorzystać?

- Dobrze słyszałeś.

- Sprecyzuj.

        Oblizałem wargi, kurczowo zaciskając kolana i powstrzymując kolejny orgazm. Jak długo jeszcze miał zamiar czekać? Dlaczego po prostu nie wziął mnie za szmaty, nie wrzucił do jednej z kabin publicznego WC i nie przejechał z góry na dół?

- Jesteś dobry w pichceniu? - spytał z lekkim uśmiechem.

        "Pichceniu...?" - pomyślałem. Zastanawiając się dłuższy moment, doszedłem do wniosku, że to musi być jakiś element seksu oralnego. W zasadzie zależało mi na analnym, ale patrząc na Alexa byłem gotów zrobić wszystko, co tylko by mi rozkazał.

- Sprawdź, to się dowiesz. - rzuciłem z arogancją.

- Right. - odparł, podsuwając mi pod nos wizytówkę z adresem. - Wpadnij wieczorem.

        Udałosięudałosięudało! Zapewne miał zamiar zaproponować wspólną kąpiel przy lampce wina. A może nawet seks w wannie! O niczym innym nie marzyłem. Pożegnałem szatyna wyszczerzeniem całego uzębienia w promiennym uśmiechu, po czym żwawym krokiem opuściłem gabinet kierując się w stronę wyjścia.

        Całą drogę powrotną zajęło mi obmyślenie strategii. Zastanawiałem się, czy aby nie przywiązać go do łóżka, tudzież kaloryfera, i samodzielnie go przejechać. Ale po czymś takim mógłby się wkurwić... Z drugiej strony być może stałby się agresywny i nadpobudliwy, co w rezultacie doprowadziłoby do ostrego hard sex party? Ta opcja wydawała się być wyjątkowo kusząca...

- Pomogło? - zapytała ironicznie matka, gdy tylko przekroczyłem próg mieszkania. Zająłem miejsce w jadalni, przyglądając się, z jaką uporczywością usiłuje domyć najdrobniejsze brudy na blacie stołu.

- Trudno spodziewać się cudu po pierwszej wizycie. - odpowiedziałem szorstko.

- Dziwne... - szepnęła, podnosząc wzrok. Zapewne była zaskoczona brakiem reakcji typu "było jak było". - Więc mówisz, że jest nadzieja?

- Niczego takiego nie powiedziałem. - syknąłem. - Mimo to mam wrażenie, że ten facet potrafi coś zdziałać.

        Matka spojrzała na mnie z niedowierzaniem. W jej oczach zaszkliły się łzy. Strategia działała. Byłem niemalże pewien, że po tej akcji nie zmienią mi psychoterapeuty. Taki był cel.

        Odpowiedziałem na jej zaskoczenie lekkim uśmiechem, po czym skierowałem się w stronę swojego pokoju. Dochodziła szósta. Rzuciłem się bezwładnie na łóżko i począłem zarzucać umysł zawiłymi obliczeniami - o której wyjść, by zdążyć, ile czasu zajmie mi dojazd, jak długo będę szukał ulicy i mieszkania. Wyszło na to, że asekuracyjnie powinienem wyjść w momencie natychmiastowym. Bez chwili namysłu zarzuciłem na siebie bluzę i bez słowa opuściłem dom, dając starszym do zrozumienia, że dzisiaj nie mam zamiaru wracać.

        Udałem się w stronę najbliższego przystanku. Przechodząc przed pobliski las świerkowy przeszedł mnie zimny dreszcz. Zatrzymałem się na krótki moment na moście. Pochyliłem się w dół i ujrzałem własne odbicie w szklanej tafli jeziorka. "Może nie powinienem postępować w ten sposób..." - zastanawiałem się. "Czy to nie zbyt szybkie tempo? Co, jeśli po jednym razie Alex da sobie spokój? Może jednak muszę rozegrać to inaczej... Nie. Co ja pierdolę. Jedyne, o czym marzę, to to, żeby jak najszybciej i jak najmocniej mnie przejechał". Wyjebałem zbędne refleksje w chuj i udałem się w dalszą drogę.

        Stojąc na przystanku postanowiłem wyciągnąć z kieszeni magiczną karteczkę z adresem. Wyjąłem ją i, nie rozkładając, patrzyłem na nią dłuższą chwilę. Miałem gęsią skórkę. "Jeszcze godzina... godzina i będziesz mógł...". Szybkim ruchem ręki rozłożyłem świstek papieru, gdy nagle...

- Do jasnej kurwy! - wrzasnąłem wniebogłosy, biegnąc za płynącą na fali wiatru kartce. Przebiegłem szosę, mało nie doprowadzając do wypadku, sprawiłem, że jadący nieopodal rowerzysta pierdzielnął się na twarz, ale udało mi się zdobyć papierek z powrotem. Była nieco zabłocona, ale dało się odczytać adres. Co sił w nogach pognałem do podjeżdżającego autobusu, by jak najszybciej zniknąć z miejsca zbrodni, wsiadłem do środka i odetchnąłem z ulgą, gdy tylko ruszył.

        Wokół było dość cicho i pusto jak na wieczorną godzinę. Nie miałem zaszczytu zoczyć żadnego przedstawiciela gimbusiarskiej subkultury, żadnego cudzoziemca, mohera, geja, studenta-pracownika McDonalda... Rozłożyłem się na podwójnym fotelu i zamknąłem oczy. A jednak. Źle oceniłem swoją sytuację. Nie minęło pół minuty, a niespodziewanie oberwałem po twarzy. O dziwo nie straciłem przytomności, byłem w stanie nawet zebrać siebie i swoje zęby z podłogi. Miałem biało przed oczami, jednak zauważyłem, że moja głowa silnie krwawi. Zamiast myśleć, jak i dokąd uciec, zastanawiałem się, jak zahamować krwotok. Podniosłem się do pozycji stojącej i odwróciłem głowę, rzucając krótkie spojrzenie katowi. Był średniego wzrostu, a jego postura świadczyła o spędzeniu połowy życia na siłowni. Wzdrygnąłem się.

- Czego chcesz? - zapytałem krótko. Zdawałem sobie sprawę, że to kiepskie posunięcie w takowej sytuacji, jednak byłem ciekaw jego motywu. Nie wyglądałem na chłopaka, który nosi przy sobie dużo hajsu ani nie miałem miny proszącej się o wpierdol. Chciał mnie zgwałcić czy co?

        Tak czy inaczej postanowił przetrzepać mi kieszenie oraz, ponownie, moją głowę. Tym razem padłem momentalnie na podłogę.

        Obudziłem się kilka przystanków dalej, czując, jak ból rozpierdala mi łeb od środka. Złapałem się oparcia jednego z foteli, po czym podniosłem się, ledwo, ale zawsze, na równe nogi. Spojrzawszy na tablicę wyświetlającą obecny przystanek uznałem, że pora wysiadać. Na moje nieszczęście znajdowałem się w centrum miasta. Co to oznaczało? Minąłem się w drzwiach z tłumem ludzi, którzy postanowili niezwłocznie zadzwonić po pomoc. Tak oto zacząłem być ścigany zarówno przez policję, jak i przez pogotowie.

        Wykorzystałem moment ich nieuwagi i pognałem w jedną z ciemnych uliczek, by zniknąć im z oczu. Miałem nadzieję, że nie dostanę wpierdol po raz kolejny. Powoli wracał mi wzrok, zaczynałem widzieć niektóre kolory, które nie były wszelkimi odcieniami bieli. Spojrzałem na jedną z tabliczek na budynkach. "Rooney Street". To tutaj! Przyspieszyłem kroku, by znaleźć odpowiedni numer, co nastąpiło stosunkowo szybko. Wybrałem numer na domofonie. Przez dłuższy moment nikt nie odpowiadał. "Śpi? Onanizuje się?" - zastanawiałem się. Wybrałem numer jeszcze raz... i jeszcze raz... i kolejny... Spojrzałem na numer budynku, by upewnić się, czy to aby na pewno ten dom. "Skurwiel".  Usiadłem na schodach z zamiarem odczekania dłuższej chwili. Spojrzałem w niebo i zamyśliłem się do tego stopnia, że nie zauważyłem nadbiegających psów w granatowych mundurach.

- Jasna kurwa... - szepnąłem, podrywając się do pozycji stojącej.

        Jebnąłem z całej siły w domofon, gdy niespodziewanie... drzwi się otworzyły. Nie czekając ni chwili dłużej wtargnąłem do środka i wskoczyłem na schody. Rozpoczął się pościg. Przeskakiwałem po trzy, nawet cztery schodki, jednak dotrzymywali mi kroku. Miałem ich na ogonie. Oceniając swoje szanse na możliwość ucieczki zdałem sobie sprawę, że są równe zeru. Postanowiłem więc zdjąć buta.

        Początkowo plan ten polegał na zabiciu ich wonią magicznej skarpety, jednak strategia nie powiodła się zbytnio, a cała akcja dodatkowo nieco mnie opóźniła. Stwierdziłem więc, że wykorzystam to inaczej. Będąc pięć metrów przed drzwiami mieszkania Alexa, cisnąłem trampkiem w dzwonek do drzwi i modliłem się, żeby zdążył otworzyć. Momentalnie udało mu się uratować mój ryj, któremu prawie groziło rozpłaszczenie się na drewnie. Wpadłem susem w jego ramiona i postanowiłem bez słowa pozwolić mu załatwić przykrą sytuację. 

~~*~~