Koń jaki jest, każdy widzi.

Dział: Maniakalny doktor w poszukiwaniu trawy.

Numer rozdziału: 1

Gatunek: Yaoi

        Było w tym coś dziwnego. W czasach nastoletnich puszczano mi to płazem, mówiono, żem dzieciak i do pewnych rzeczy muszę jeszcze dojrzeć. Jednak nawet teraz, kiedy dorosłem fizycznie i mentalnie, nadal wracam do tego miejsca.

        Dlaczego? Nie wiem. Nie znam odpowiedzi na masę pytań: dlaczego nie usunąłem numeru telefonu nieżyjącej od pięciu lat babci, czemu nie odwiedzam jej grobu, z jakiej przyczyny izoluję się od rodzeństwa, aż w końcu - co ciągnie mnie do tego od wieków opuszczonego domu.

        Jestem ateistą odkąd pamiętam. Zarówno istota Boga, jak również reinkarnacja, hipnoza, śmierć kliniczna, stan OOBE, a nawet samo istnienie czegoś takiego jak dusza, nie jest dla mnie wiarygodne.

...a mimo to czuję przyjemną, ciepłą aurę wiejącą z tego domu. Jego otoczenie nie należy co prawda do najrozkoszniejszych - wokół w nieskończoność rozlega się jedynie gęstwina, jednak zawsze przypominał mi oazę pośród afrykańskiej dżungli. Dawał ukojenie, gdy najbardziej tego potrzebowałem. Często uciekałem z domu i ukrywałem się tam. Cisza dawała mi możliwość przemyślenia wielu spraw.

        Nigdy nie miałem problemów w rodzinie. Pojęcia: alkoholizm, narkomania, prostystucja, pedofilia i inne, były mi znane tylko z środków masowego przekazu. Nie mieliśmy kłopotów finansowych. Dlaczego więc uciekałem? Oto kolejne pytanie, na które nie znam odpowiedzi.

~~*~~

- Gdyby pańskie życie było filmem, jaki byłby to gatunek? - zapytała skrzeczącym głosem, wlepiając we mnie ślepia zza okularów.

        Rodzice stwierdzili, że trzeba w końcu wyplenić u mnie nałóg częstych wizyt w opuszczonej chacie i zmienili mi psychoterapeutę. Nie sprzeciwiałem się, przyjmowałem raczej rolę obserwatora i uczyłem się wielu rzeczy o psychice ludzkiej. Czasem nawet mnie to bawiło.

- Biograficzny. - zaśmiałem się. - Prawdopodobnie byłaby to nudna obyczajówka nieposiadająca morału.

- Twierdzi pan, że los nie daje panu nauczek, dzięki którym uczy się pan na własnych błędach? - zapytała. I znów odnosiłem silne wrażenie, że stara się udać inteligentną.

- Zastanawiam się, którą z odpowiedzi wybrać: a) Nie wierzę w los, b) Uczę się na cudzych błędach, c) Nie popełniam błędów.

- Wszystko jasne! - wykrzyknęła triumfalnie. - Częste wizyty w tamtym budynku na pewno mają związek z egoizmem bądź nihilizmem!

Odpadłem.

- Do widzenia.

...a próbowałem być optymistą.

        Mimo wszystko czułem się szczęśliwy. Wiedziałem, że szczęście niezależne jest od dóbr materialnych. Mój majątek kończył się na spaczonym światopoglądzie, stercie narzekań rodziców i wiecznej idylli 17-letniego żywota. Czasami odnosiłem wrażenie, że powinny dręczyć mnie wyrzuty sumienia, gdy wszyscy wokoło uświadamiają mnie, że się staczam. Jednak twierdziłem, że bez dowodów mogą się zwyczajnie wypchać. Mówili, że perspektywa, z której spoglądam na świat, doprowadzi mnie do nieuchronnej śmierci psychologicznej. Dlatego, że byłem ze sobą szczery? Być może. Ja zwyczajnie nie chciałem uciekać się do wiary w Boga w słabszych momentach, nie oczekiwałem od siebie nie wiadomo czego, nie stawiałem nieosiągalnych celów. Ba, byłem przekonany, że żyję świadomie i inteligentnie. Jednakże innych ludzi do negatywnego myślenia na mój temat skłaniało to, iż po prostu reszta społeczeństwa była debilami. Odstawałem, dlatego psychoterapeuta miał za zadanie zgłupić mnie i schamić do reszty. Wybacz, Martin, nie urodziłeś się kretynem, teraz musisz się męczyć.

        Poza rodzicami i psychoterapeutą, na mój światopogląd usiłowali wpłynąć również nauczyciele. Zachowywałem się bowiem mało wychowawczo oraz miałem niemądre podejście do wielu spraw, co w rezultacie kończyło się wieloma negatywnymi ocenami. Byłem kiepskim uczniem, a winowajcą była moja niezależność. Moim mottem było mówienie tego, co się myśli, nie tego, co inni chcą usłyszeć. Nauczycielom trzeba wpajać komplementy. W reakcji fotosyntezy wydzielają dobre oceny. W przyrodzie nic nie ginie.

        Tak czy inaczej czułem się szczęśliwy. Czułem się szczęśliwy, póki rodzice nie oznajmili mi, że po raz n-ty postanowili zmienić mi psychoterapeutę. Zaczynałem się już przyzwyczajać do tamtego dinozaura i w zasadzie nie przeszkadzało mi glitchowanie jej. Rodziciele prawdopodobnie nie zauważyli zmian w moim zachowaniu, a dążyli do jak najszybszego wyzbycia się u mnie moich chorych poglądów. Uświadomili mnie o swoim niecnym postępku chwilę po tym, jak wróciłem ze starej opuszczonej chaty. Jakby tego było mało, umówili mnie na wizytę już godzinę po moim powrocie. Jego gabinet był na przedmieściach, więc ledwo co wsadzili mi w dłoń kartkę papieru z dopiskiem "jak dojechać" i wywalili za drzwi. Dosłownie.

        Miałem genialny zmysł orientacji w terenie, więc pojawiłem się w budynku chwilę przed czasem. Postanowiłem więc dla orzeźwienia zrobić sobie kawę w ekspresie stojącym w korytarzu. Stanąłem więc obok obcego mężczyzny, który właśnie słodził swoją i, nie chcąc niepotrzebnie truć mu dupy, cierpliwie czekałem, aż skończy. On jednak dosypywał kolejne i kolejne łyżeczki cukru, w dodatku mieszając w takim tempie, że myślałem, że zginę. Znudziło mnie to lekko, więc postanowiłem przejąć inicjatywę.

- Przepraszam?

        Nie odpowiedział. Flegmatycznym ruchem dłoni mieszał kawę. Prawdopodobnie nie zauważył nawet mojej obecności.

- Wybaczy pan, mam zamiar zrobić sobie kawę. - odparłem, popychając go w lewo.

- A, sorry, sorry. Umarłem na chwilę, ale już żyję. - odpowiedział, rzucając mi znaczące spojrzenie.

       Facet był nie za wysokim szatynem, w zasadzie jego dłuższe włosy pochodziły kolorem pod gorący karmel, ale jestem przedstawicielem płci brzydkiej, więc nie powinienem zwracać uwagi na takie rzeczy. Karnację miał dość ciemną, wydawało mi się, że jego nos dodatkowo zdobi kilka piegów. Oczy chyba miał ciemno-zielone, ale głowy uciąć bym nie dał. Wyglądał na dość cynicznego człowieka o wysokim wykształceniu, lecz sprawiał pozory debila. Pytanie, czy robił to świadomie i celowo.

        Zapominając o dziwnym kolesiu zalałem sobie Tchibo i wypiłem szybko, parząc sobie przełyk. Odetchnąłem głęboko i spojrzałem na zegarek. Zostało mi już tylko kilka minut do pewnej śmierci. Zająłem miejsce w poczekalni i uczciłem pamięć poprzednich psychoterapeutów kilkoma minutami ciszy, w międzyczasie jarając się reklamą GTA V lecącą właśnie w TV. Po upływie czasu podniosłem powoli siedzenie i podszedłem do drzwi. Widniała na nich tabliczka z napisem "PSYCHOTERAPEUTA dr Alexander Carter". Zawahałem się lekko, acz moja dłoń swoim naciskiem odruchowo otworzyła już drzwi. Nieśmiało wszedłem do środka i...

Ok, wyczułem przypał. W sumie czego mogłem się spodziewać? Co chwila przytrafiały mi się (niby randomowe) spontaniczne, nieoczekiwane akcje. Czas się z tym pogodzić!

        Zająłem miejsce przed nim i rzuciłem zirytowane spojrzenie.

- Nie za dużo cukru? - spytałem ironicznie.

- Nie obawiaj się, widziałem ładniejszych chłopców. - odparł.

        Skonałem! Pierwszy raz w życiu kompletnie nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Zaskoczył mnie z miejsca, rozpierdalając moje zwłoki ostrzem ciętej riposty. Skurwiel.

- W aktach masz napisane jakieś brednie o opuszczonym domu. Przyznaj się, plantację marihuany znalazłeś.

- Jestem w trakcie poszukiwań, sir.

- Jak długo już tam kopiesz?

- Od dziecka, doktorze, od dziecka. Urodziłem się z thc we krwi.

- Rozumiem. Coś poza głodem narkotykowym?

- Pączka bym sobie zjadł.

        Uśmiechnął się kącikiem ust. Chyba udało mi się go rozbawić. Podczas spotkania przy ekspresie stwierdziłem, że koleś jest debilem. Teraz, siedząc zaledwie metr przed nim, uświadomiłem sobie, że to super ultra totalny debil. Wyexpił w tak krótkim czasie, co za talent.

- Brak wiary w siebie... - mruknął niemrawo pod nosem. - Co widzisz, gdy patrzysz w lustro?

- Swoje odbicie.

- Jesteś dobry z fizyki?

- Podobno.

- Ok, no to pierwszy problem z bani.

        Zaczynałem się zastanawiać, czy zmiana psychoterapeuty fucktycznie była tak złym pomysłem, jak na początku mi się wydawało. Koleś wydał mi się wyjątkowo interesującą osobą, wiedziałem, że muszę to wykorzystać, zanim rodzicom znowu coś odwali. Widziałem tę sytuację oczyma wyobraźni - po trzech wizytach u Cartera rodziciele zauważają brak poprawy, po czym oznajmiają, że znaleźli kogoś bardziej adekwatnego. Nie. Nie mogłem na to pozwolić. Musiałem zatrzymać tego zioma przy swoim boku nawet, jeśli miałby leczyć mnie ktoś inny. Wyjście było tylko jedno.

- Ej, Alex, przeleć mnie.

~~*~~