Mixolydian.

Dział: The piano has been drinking. 

Numer rozdziału: 5

Gatunek: Yaoi

        W rytmie jazzu przy dźwiękach otwieranych puszek taniego piwa przytulam się do starego czarno-białego telewizora pełnego brudnych scen. Zniewolony rezonansem ciszy stopniowo gaszę amok, spinając wargi lękiem tchnienia. Oczy krzyczą, nie śmią zerknąć sponiewierane startymi pozytywnymi emocjami. 

Poczułem, że muszę się z nim spotkać. Teraz.

        

        Dochodziła czwarta nad ranem, kiedy biegłem w kierunku tramwaju, który z daleka już oznajmiał mi, że ma cichy zamiar niespodziewanie mi spierdolić. Ku życzliwości starszego pana entuzjastycznie gwałcącego przycisk otwierania drzwi zagiąłem tramwaj i, chcąc nie chcąc, skurwiel musiał zabrać mnie ze sobą. Spojrzałem po raz kolejny na tarczę zegarka. W zasadzie nie oczekiwałem, że Rick po raz kolejny wpuści mnie do środka ot tak, tym bardziej, że moje niezapowiedziane wizyty w środku nocy zdarzały się nam coraz częściej, wręcz przeciwnie - łudziłem się, że pocałuje mnie na przywitanie i zapyta, czy dobrze spałem. Kurwa, no na co ja liczę...

        Opuściłem tramwaj i żwawym krokiem skręciłem w szarą, boczną uliczkę. Wokół nie było żywej duszy. Swąd wilgoci roznosił się wokół, odnosiłem wrażenie, że gdzieś w pobliżu rozkłada się trup. Mój trup. Przyspieszyłem nieco tempa, ma non troppo. Po chwili stałem już przed siedmiopiętrową kamienicą, doszukując się w górze błękitu nieba. Niestety. Nie zawsze dostaje się to, czego się pragnie. Korzystając z okazji, że pewna kobieta wyprowadzała właśnie psa na spacer, poprosiłem ją o szluga i, minąwszy ją w drzwiach, pogalopowałem na samą górę bez przymusu dobijania się do Ricka domofonem.

        Zapukałem lekko do drzwi w rytmie synkopowym. Ku mojemu zdziwieniu otworzył po wyjątkowo krótkiej chwili. Nie miał niewyspanej miny ani grymasu twarzy. 

- Cześć. - powitał mnie, wyszczerzając całe swoje uzębienie w promiennym uśmiechu. Nie ukrywałem, że mnie to zaskoczyło. Bez słowa zaproszenia wszedłem do środka i zamknąłem za sobą drzwi.

- Przyszedłem ci coś powiedzieć. - oznajmiłem z bezuczuciową, pozbawioną emocji miną. - Daj mi nuty sonat Beethovena. 

        Jego wzrok diametralnie się zmienił. Patrzył na mnie ze zdziwieniem, jakby trochę... próbując mnie pojąć czy zdefiniować. Podrapałem się po głowie. 

- Po co ci sonaty Ludwiga? - zapytał niemrawo. - Będziesz je aranżował?

- Nie. - odpowiedziałem. - Wracam do klasyki. Na stałe.

        Byłem pewien, że się ucieszy, rzuci na szyję, powie, jak bardzo mnie kocha, że dokonałem dobrego wyboru i zrobi mi loda. On jednak stał jak wryty, w dalszym ciągu usiłując mnie zrozumieć. Z jego miny wywnioskowałem, że kiepsko mu idzie. W końcu się poddał. 

- Czekałem aż przyjdziesz. - powiedział z uśmiechem, spuszczając wzrok.

- Więc wiedziałeś, że w końcu to zrobię? - zapytałem z lekką irytacją w głosie.

- Nie. - zaprzeczył. - Czekałem, bo wiedziałem, że sam do ciebie nie pójdę. 

- Co masz na myśli? - zapytałem, przekręcając lekko głowę w bok. 

- Też mam ci coś do powiedzenia. - roześmiał się. 

- Eee? - wyjąkałem. Dziwnie się zachowywał. 

- Tydzień temu były egzaminy wstępne na wydział jazzu. - odparł, podnosząc wzrok. 

- I co w związku z tym? - spytałem, nie rozumiejąc go kompletnie. 

- Nie mogę spać, bo ekscytuje mnie wizja dzisiejszej pierwszej lekcji.

~~*~~

- Może raczyłbyś poczekać, skoro dobrze wiesz, że będę cię gonić do samego końca... - westchnął, dobiegłszy do nadmorskiej przystani. Był raptem sto metrów za mną. Speniałem. Zacząłem biec jeszcze szybciej niż wcześniej, w dodatku w nieokreślonym kierunku. Kontynuowałem bezsensowną pogoń. Bałem się odwrócić choć na chwilę. Bałem się ujrzeć tę samą twarz, która dopiero co spoglądała na mnie z drugiego końca ławki zamglona siwym dymem palonego papierosa. W zasadzie... Nie miałem pojęcia, dlaczego uciekałem. Czułem, że muszę biec, jakaś nadprzyrodzona siła mówiła mi, że powinienem spierdalać gdzie pieprz rośnie. On również nie miał zamiaru zaprzestawać pogoni. 

        Ukryłem się w jednej z ślepych uliczek pod wielkim kontenerem na śmieci. Wiedziałem, że jeżeli teraz mnie znajdzie będzie po mnie. 

- Gdzie się podziewasz? - śmiał się. - Dalej, człecza skurwiozo.

        Wstrzymałem oddech słysząc zbliżające się kroki. Chciałem przekręcić się lekko w bok i sprawdzić, czy jest między nami jeszcze wystarczający dystans, by ewentualnie przeskoczyć przez dwumetrowy mur kończący uliczkę i nawiać. Moje ciało było jednak zbyt sparaliżowane strachem, by móc się poruszyć. Nawet, gdybym przełamał barierę psychiczną, istniało zbyt duże ryzyko, że przypadkowo wydam jakiś odgłos, który potwierdzi moją obecność w zakamarku. Nie pozostało mi więc nic poza czekaniem.

        Nienawidzę tych momentów, w których minuty ciągną się niczym gówno przez morze. Nieubłaganie i nieubłaganie, chcesz popchnąć czas do przodu, a on stoi w miejscu albo nawet się cofa, jakby bał się, że przyjdą ruscy i go ukradną.

        Wszelkie odgłosy ucichły, dając ukojenie moim uszom i pozwalając myślom swobodnie płynąć. Zacząłem zastanawiać się nad naprawdę bezsensownymi sprawami, zupełnie jakbym stał właśnie w obliczu śmierci i usiłował przypomnieć sobie najważniejsze momenty mojego życia. O czym myślałem? Zwyczajnie podsumowywałem wydarzenia z ostatniego tygodnia. Mój chłopak, Rick, zatwardziały pianista klasyczny, który nie żywił do pozostałych gatunków muzycznych nic poza gorzką odrazą oznajmił mi, że zmienił wydział. Ja, wiecznie uciekający przed pułapkami klasyki, chowający głowę w jazzie postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce i wróciłem do klasyki. My obydwaj, będący właściwie już zawodowymi muzykami, bardzo często przeżywaliśmy sprzeczki spowodowane brakiem wspólnego języka, jakim jest muzyka. Teraz ni z dupy zamieniliśmy się rolami. Jakby tego było mało, ścigał mnie obcy facet, nie znałem ani jego imienia, ani powodów jego postępowania. No i leżałem w poprzek między stęchłymi kotami pod kontenerem na śmieci.

~~*~~

- Dlaczego nic nie mówiłeś? - zapytałem drżącym głosem. Nie byłem na niego wściekły, że podjął decyzję sam. Było mi przykro, że utrzymywał to przede mną w tajemnicy. 

- Wiesz... To miało być coś na kształt... Niespodzianki? - uśmiechnął się sztucznie. - Powiedz... Nie wyszło mi, co?

        Westchnąłem głęboko i uciekłem wzrokiem. Nie chciałem, żeby zobaczył smutek w moich oczach. Mimo to... Czy powodem mojego smutku faktycznie było to, że nie poinformował mnie wcześniej? Zawahałem się. Wyciągnąłem dłoń i położyłem ją na głowie Ricka, mierzwiąc delikatnie jego włosy. Oparłem czoło na jego lewym ramieniu i przytuliłem się do niego. Wtedy nie miał już najmniejszych wątpliwości odnośnie do mojego samopoczucia. 

- Nie masz powodów do bycia nieszczęśliwym, Keith. - powiedział z uśmiechem na twarzy. - Mimo naszych wcześniejszych sprzeczek o muzykę, to nie jest powód... W zasadzie nie rozumiem, dlaczego się o to kłóciliśmy. 

        Popchnąłem go lekko do tyłu, przypierając do ściany na tyle słabo, by mógł czuć się w miarę swobodnie. Zbliżyłem twarz do jego twarzy i delikatnie wsunąłem język między jego chłodne wargi. Nie chciałem, żeby więcej mówił. Pragnąłem, by muzyka na ten jeden dzień stała się tematem tabu. Żebyśmy mogli mówić i żyć wszystkim innym, tylko nie nią. Jeden dzień przerwy, niczego więcej nie oczekiwałem. 

        Rick w ogóle nie protestował, kiedy zaczynałem zdejmować z niego coraz to kolejne części garderoby. Odnosiłem wrażenie, że robi to z litości, że nie chce, żebym czuł się źle z jego powodu. Zmieniłem zdanie, gdy zobaczyłem, w jakim stadium podniecenia jest jego ciało. 

        Nadal znajdowaliśmy się w wąskim korytarzu. Żadnemu z nas przez myśl nie przeszło, żeby udać się do sypialni, bo po co? Zostawiłem mu niemalże krwawą malinkę na karku, po czym zacząłem powoli schodzić do niższych partii ciała. Nerwowo unosił co moment biodra ku górze, jakby usiłował uświadomić mi, że nie mam się pospieszyć. Cofnąłem się więc trochę do tyłu, gdy nagle...

- Czujesz się lepiej? - usłyszałem za sobą niski, męski głos. Poczułem jak moje ciało przeszywa okropny, obrzydliwy strach. Odruchowo odwróciłem głowę. - Jak długo masz zamiar uciekać?

- S...S-kąd ty... tutaj... - zacząłem się motać na boki. - Przecież...

- Przecież co? Nie uciekłeś mi jeszcze. - zaśmiał się. - Pamiętasz sytuację z kontenerem?

- Wczoraj... tak... - wychrypiałem.

- To było pięć minut temu, Keith. - uśmiechnął się przeraźliwie. 

        "Kurwa..." - pomyślałem. "Skąd ten koleś zna moje imię?". Byłem tak przerażony tą sytuacją, że nie potrafiłem zmusić się do racjonalnego myślenia. Pierwszym, co wpadło mi do głowy, było przytulenie się do Ricka i czekanie, aż sprawa sama się rozwiąże. Jednak ku mojemu zdziwieniu... Rick zniknął. Wyszeptałem cicho jego imię, kiedy...

- O kim mówisz? - spytał. Skuliłem się i starałem nie patrzeć w jego oczy. Miałem wielką nadzieję, że ten sen zaraz się skończy. 

- Rick!!! - wrzasnąłem wniebogłosy. 

- Nadal sobie tego nie uświadomiłeś? - zapytał sucho. - Rick nie istnieje. 

        Zamarłem. Czułem, jak drętwieją mi kończyny, jak tracę kontrolę nad swoim ciałem. 

- C... Co ty do jasnej cholery pierdolisz?! - krzyknąłem z wściekłością. - Kim jesteś?! Co tu w ogóle ro...

        Podniósłszy wzrok ujrzałem roześmianą twarz Ricka. Gdy już prawie mi ulżyło, zauważyłem pewien bug. To nie było jego ciało. "Co tu się do cholery dzieje?" - pomyślałem, usiłując znaleźć racjonalne wyjaśnienie zaistniałej sytuacji. 

- Zeschizowałeś, Keith. Zatraciłeś się w muzyce do tego stopnia, że twa jaźń podzieliła się na kilka części, zupełnie odmiennych w stosunku do siebie. - mamrotał pod nosem, lecz nie byłem w stanie go słuchać. - W momencie przysłowiowej "zamiany ról" twój umysł zwyczajnie zaczął domagać się innego rodzaju emocji. Emocji, które towarzyszyły ci przy klasyce, zaś których nie potrafiłeś odczuwać grając jazz.

- Z-zamknij się... - wyszeptałem. - Proszę cię... To dla mnie bardzo ważne. Proszę, zamknij się. Zadzwoń po kogoś, zrób coś, ale zamknij się...

- Jeżeli potrzebujesz pomocy, musisz zadzwonić sam, Keith. - odparł stanowczo. 

- Dlaczego?! Pomóż mi, gdy jestem w takim stanie! Nie dam sobie rady! Dlaczego nie chcesz mi pomóc?! - czułem jedynie, że targają mną emocje. Nie byłem w stanie pojąć, dlaczego ów człowiek nie ma zamiaru pomóc człowiekowi w potrzebie, ja...

- Keith, ja nie istnieję. 

~~*~~